• De leerlingen, zoals in Amerika, een kaartje van de leerkracht krijgen als ze de klas mogen verlaten om naar het toilet te gaan.
• Slechts 10 leerlingen van de school uit een Township komen.
• Er soms meer dan 60 leerlingen in de strafstudie (‘detention’) zitten.
• Deze leerlingen dan de klas moeten kuisen (om zo het schoolgebouw proper te houden).
• Er geen organisatie is bij schooluitstapjes en leerlingen bijgevolg altijd te laat komen.
• De leerlingen tijdens die uitstapjes zelf mogen kiezen waar ze naar toe gaan (het winkelcentrum Cavendish, Waterfront of de hoofdstraat in Kaapstad) om te shoppen of te eten.
• We wel 7 keer naar het reisbureau moesten gaan om onze volledige route te krijgen.
• We dat helemaal beu waren.
• We uiteindelijk onze reis zelf gepland hebben, want de reisagente was niet echt snugger. (Ze heette Pippa, de naam zegt genoeg!)
• De computersopschool niet virus-vrij zijn.
• Kaat al virussen op haar usb-stick heeft gehad.
• Ze dat helemaal niet tof vond.
• We voortaan onze laptops een scan laten uitvoeren.
• Een vogel een boodschap op het hoofd van Sofie naliet, terwijl ze over het veld naar school liep.
• Enkele leerlingen het gezien hadden (en lachten).
• Sofie bijgevolg terug naar het hostel moest om haar haar te wassen.
• Sommige Afrikaanse woorden echt grappig zijn:
Struisvogel = vogelstruis
Verkeerslicht = robot
File = verkeersknoop
Computer = rekenaar
Stekelvarken = ijstervark (ijzer+varken)
• De vakjes van de leerkrachten hier ‘pigeon holes’ heten.
• Alle leerkrachten die in één maand verjaren samen trakteren met een buffet van oliebollen, allerlei broodjes en beleg, koekjes…
• Wij daar natuurlijk van smullen.
• Sofie geen stoel had tijdens de bijeenkomst in de ‘Groote Saal’.
• Een leerling zijn stoel bracht.
• Die leerling nu moest rechtstaan.
• Sofie zich daar toch wat ongemakkelijk bij voelde.
vrijdag 26 maart 2010
Foto's
Woensdagavond: 'fashion show'
Vanop Signal Hill heb je een prachtig zicht op de haven van Kaapstad. Als je goed kijkt kan je rechts een groot wit schip zien liggen. Dat is de 'Marry Queen Elizabeth II', een reusachtig cruise-schip.
De KLEURRIJKE zonsondergang vanop Signal Hill.
Donderdag: soccerdag.
'Rhodes memorial' met het prachtig zicht op Kaapstad (richting onze school).Dinsdag 23/03 tot vrijdag 26/03 – werkweek
Na een rustig verlengd weekend zijn we dinsdag ‘full speed’ in gang geschoten op school. We begeleidden een schooluitstap naar ‘Rhodos Memorial’. Omdat de taxi’s en vervoersmaatschappijen net op die dag besloten om te staken (iets met de komende ‘worldcup’) vertrokken we een uur later dan gepland. Geen probleem, want het uitstapje zelf was ook niet echt strikt voorbereid. Na een (super)korte uitleg over het standbeeld en de bijhorende geschiedenis, mochten de leerlingen vrij rond lopen. Daardoor leerden de leerlingen eigenlijk niet veel bij. Wij genoten ondertussen van de mooie natuur en het prachtige zicht op Kaapstad. Om 11 uur werd iedereen bij het busje verwacht. Een halfuur later stonden we nog te wachten op drie meisjes die het niet nodig vonden om op tijd te komen. Tot onze verbazing maakte de leerkracht daar geen enkele opmerking over.
Woensdag was een drukke dag. De eerste drie periodes van de dag schreven alle leerlingen een test Engels. We gingen rond in de verschillende klassen om de leraar even te vervangen zodat die even kon pauzeren. Aangezien de leerlingen vrijdag hun rapport moeten krijgen, moesten ook nog alle punten en commentaren in het computersysteem gebracht worden. De meeste leerkrachten wisten helemaal niet hoe het systeem werkte, waardoor de enige computerleraar in de school overdonderd werd door vragen. Hectisch allemaal. Kaat hielp met het inbrengen van de commentaren: “ Mohammed did meet the pass requirements for Grade 11 this term.” “Raqeesha did not meet the pass requirements for Grade 11 this term.” Ondertussen hield Sofie een oogje in het zeil in de klas van Alwyn.
’s Avonds genoten we van een overweldigende ‘fashionshow’ van de leerlingen van Grade 11. Als je denkt dat het een ‘gewone catwalk’ is, heb je het helemaal mis (zoals wij). Echt fantastisch hoe hard de leerlingen daarvoor hebben gewerkt! Een echte show met klank, licht, dans, decor, presentatoren, catwalk, modellen (de ene al meer overtuigend dan de andere), … Plezant om ‘onze pubertjes’ plots zo onherkenbaar het beste van zichzelf te zien geven. De leerlingen voeren de show drie avonden na elkaar op en zamelen zo geld in voor hun ‘Matricbal’ (laatstejaarsbal).
Donderdag was ‘soccerdag’. Verschillende voetbalploegjes spelen telkens een kort wedstrijdje tegen elkaar. De besten bereiken de finale! Het was een gezellige bedoening. Wat denk je van een braai naast het voetbalveld? En hopen supporterende leerlingen langs de lijn? Veel te grote voetbalshirtjes en geïmproviseerde scheenbeschermers, … het hoort er allemaal bij. De leerlingen amuseerden zich goed en wij zagen dat het goed was. Na onze ‘toezichttaak’, trokken we ons terug in het hostel om te werken aan het stageportfolio. Na vele uren hard werk trokken we er ’s avonds nog op uit. Alwyn nam ons mee naar enkele plaatsen, waar je een heel mooi zicht over Kaapstad hebt. We zagen een prachtige zonsondergang in allerlei kleuren, we zagen ‘Cape Town by night’ én we zagen … drie wilde stekelvarkens! Echt waar, zo’n uniek moment! Wat een gelukzakken zijn wij toch…
Vrijdag, vandaag, is de laatste dag van het kwartaal. Leerlingen moesten pikfijn uitgedost zijn in hun uniform, anders krijgen ze hun rapport niet. Na een lange plechtigheid in de ‘groote saal’, waar per graad de tien beste leerlingen werden afgeroepen, konden de rapporten eindelijk uitgedeeld worden. De vakantie kan beginnen!
En daar profiteren wij natuurlijk van om Zuid-Afrika te ontdekken! We vertrekken morgenochtend en zijn terug op post zaterdag 10 april. Tot dan!
Woensdag was een drukke dag. De eerste drie periodes van de dag schreven alle leerlingen een test Engels. We gingen rond in de verschillende klassen om de leraar even te vervangen zodat die even kon pauzeren. Aangezien de leerlingen vrijdag hun rapport moeten krijgen, moesten ook nog alle punten en commentaren in het computersysteem gebracht worden. De meeste leerkrachten wisten helemaal niet hoe het systeem werkte, waardoor de enige computerleraar in de school overdonderd werd door vragen. Hectisch allemaal. Kaat hielp met het inbrengen van de commentaren: “ Mohammed did meet the pass requirements for Grade 11 this term.” “Raqeesha did not meet the pass requirements for Grade 11 this term.” Ondertussen hield Sofie een oogje in het zeil in de klas van Alwyn.
’s Avonds genoten we van een overweldigende ‘fashionshow’ van de leerlingen van Grade 11. Als je denkt dat het een ‘gewone catwalk’ is, heb je het helemaal mis (zoals wij). Echt fantastisch hoe hard de leerlingen daarvoor hebben gewerkt! Een echte show met klank, licht, dans, decor, presentatoren, catwalk, modellen (de ene al meer overtuigend dan de andere), … Plezant om ‘onze pubertjes’ plots zo onherkenbaar het beste van zichzelf te zien geven. De leerlingen voeren de show drie avonden na elkaar op en zamelen zo geld in voor hun ‘Matricbal’ (laatstejaarsbal).
Donderdag was ‘soccerdag’. Verschillende voetbalploegjes spelen telkens een kort wedstrijdje tegen elkaar. De besten bereiken de finale! Het was een gezellige bedoening. Wat denk je van een braai naast het voetbalveld? En hopen supporterende leerlingen langs de lijn? Veel te grote voetbalshirtjes en geïmproviseerde scheenbeschermers, … het hoort er allemaal bij. De leerlingen amuseerden zich goed en wij zagen dat het goed was. Na onze ‘toezichttaak’, trokken we ons terug in het hostel om te werken aan het stageportfolio. Na vele uren hard werk trokken we er ’s avonds nog op uit. Alwyn nam ons mee naar enkele plaatsen, waar je een heel mooi zicht over Kaapstad hebt. We zagen een prachtige zonsondergang in allerlei kleuren, we zagen ‘Cape Town by night’ én we zagen … drie wilde stekelvarkens! Echt waar, zo’n uniek moment! Wat een gelukzakken zijn wij toch…
Vrijdag, vandaag, is de laatste dag van het kwartaal. Leerlingen moesten pikfijn uitgedost zijn in hun uniform, anders krijgen ze hun rapport niet. Na een lange plechtigheid in de ‘groote saal’, waar per graad de tien beste leerlingen werden afgeroepen, konden de rapporten eindelijk uitgedeeld worden. De vakantie kan beginnen!
En daar profiteren wij natuurlijk van om Zuid-Afrika te ontdekken! We vertrekken morgenochtend en zijn terug op post zaterdag 10 april. Tot dan!
dinsdag 23 maart 2010
Day of pray - foto's
Het nieuwe soccerstadium in Kaapstad.
Er waren heel veel mensen aanwezig op de 'day of pray' (55.000)Maandag 22/03 - Day of pray
We waren net op tijd terug van ons zalig weekendje in Onrus, om nog net de brunch in het hostel mee te pikken. Opnieuw gewone witte boterhammen met pindakaas voor Kaat en gewone witte boterhammen met honing en suiker voor Sofie. Om 11 uur vertrokken we met de trein, samen met de andere Nederlandse studenten, drie leraren van het hostel en nog twee leerlingen, richting Kaapstad. We zouden er de 55 000 mensen vergezellen voor de ‘Day of pray’ in het gloednieuwe voetbalstadium voor de komende ‘worldcup’. De ‘day of pray’ is een initiatief dat enkele jaren geleden startte in Kaapstad. (En daar zijn ze hier heel trots op) Doorheen de jaren is het uitgegroeid tot een internationale gebedsdag.
Drie uur lang hebben we ‘gebeden’. 55 000 mensen die samen hetzelfde krachtige lied zingen, 55 000 x 2 handen die enthousiast meeklappen om hun gebeden kracht bij te zetten, 55 000 mensen bij elkaar, … Het is toch iets speciaals. Zo vloog het eerste anderhalf uur voorbij. Kinderen lazen een gebedje voor, een filmpje werd getoond, een bekende Zuid-Afrikaanse zanger bracht een lied, … Er werd gebeden voor alle kinderen in Zuid-Afrika en voor een goed verloop van de ‘worldcup’. “That we can make a good impression to the World”.
We zaten in de volle zon en dat begon ‘z’n tol te eisen’. Het was gigantisch heet. Toen een zekere man een halfuur lang de menigte toesprak, roepend en schreeuwend door z’n micro, kregen we er stilletjes aan genoeg van. Het was bangelijk hoe hij op een ‘indoctrinerende’ manier het volk ophitste. Dat vonden we maar niets. Tegen vier uur waren we bijna weggesmolten en stroomden we mee met de massa mensen richting Kaapstad.
Drie uur lang hebben we ‘gebeden’. 55 000 mensen die samen hetzelfde krachtige lied zingen, 55 000 x 2 handen die enthousiast meeklappen om hun gebeden kracht bij te zetten, 55 000 mensen bij elkaar, … Het is toch iets speciaals. Zo vloog het eerste anderhalf uur voorbij. Kinderen lazen een gebedje voor, een filmpje werd getoond, een bekende Zuid-Afrikaanse zanger bracht een lied, … Er werd gebeden voor alle kinderen in Zuid-Afrika en voor een goed verloop van de ‘worldcup’. “That we can make a good impression to the World”.
We zaten in de volle zon en dat begon ‘z’n tol te eisen’. Het was gigantisch heet. Toen een zekere man een halfuur lang de menigte toesprak, roepend en schreeuwend door z’n micro, kregen we er stilletjes aan genoeg van. Het was bangelijk hoe hij op een ‘indoctrinerende’ manier het volk ophitste. Dat vonden we maar niets. Tegen vier uur waren we bijna weggesmolten en stroomden we mee met de massa mensen richting Kaapstad.
Weekend Onrus (Maandagmorgen)
Voor we weer naar huis vertrokken nog snel een groepsfoto (van links naar rechts): Lisa (Duits), Jaak, Sofie, Norval en vrouw, Pia (Duits), Valerie (Duits) en Kaat.
Op de terugweg langs de prachtige kust kwamen we een groep 'Baboons' tegen.Weekend Onrus (Zondag)
Op zoek naar zwarte mossels. Op de foto zie je de drie Duitse meisjes, Sofie en Norval.
Het witte strand waar we aan de kustlijn witte mossels zouden zoeken. Na een half uur graven werd duidelijk dat we deze dag geen mossels zouden vinden.
Kaat ging verder met het verwerkingsproces van de alikreukels. Door een maalmachine samen met ui en brood.
's Avonds was het smullen van de zelf klaargemaakte zwarte mossels.Foto's Onrus (zaterdag)
Het volledige snorkelteam: (van links naar rechts) Norval, Kaat, Jaak, Sofie en één van de Duitse meisjes.
We proberen zo elegant mogelijk te snorkelen. Links zie je Kaat met het gat in de oksel van het duikpak. Rechts maakt Sofie een duikbeweging.
Een zicht op Onrus.
Norval wast de kreeftjes. Vooraan op de foto zie je enkele (grote!) alikreukels.
Wij hadden er plezier in toen we de alikreukels uit hun schelp mochten halen. Het werd een ware dissectie!Vrij 19/03 tot ma 22/03 - Weekend Onrus
Vrijdag om 14u kwamen Norval (de directeur van Groote Schuur High School) en zijn zoon Jaak ons ophalen bij het hostel. Tijdens de rit naar Onrus (ca. 2 uur), kregen we Zuid-Afrikaanse snacks aangeboden: allerlei hapjes in bladerdeeg, waaronder ook ‘samooza’. Dat lijkt op een driehoekig loempiaatje, maar is gevuld met kruidig vlees. Lekker! We stopten ook bij een winkeltje waar ze typische producten van de streek verkochten. We kregen verse appelsap (smaakt zoals geraspte appeltjes) en twee gedroogde worsten: één van springbok en één van 'bees' (rund). Norval wilde dat we de Afrikaanse eetcultuur leerden kennen. Wonder boven wonder smaakten deze droge worsten echt lekker. Veel beter dan de biltong, of beter gezegd Kaats koeientong.
We reden verder over prachtige bergen, waar rotsblokken verspreid in het landschap van fijnbos liggen. Het landschap ziet er heel anders uit eenmaal je de kust van Kaapstad verlaat. Rond 16u kwamen we aan in Onrus, een rustig kustdorpje dichtbij Hermanus. Het vakantiehuis van Norval was heel gemakkelijk te herkennen: zoek het FELblauw dak. We installeerden ons in één van de vijf slaapkamers (in het totaal waren er 12 slaapplaatsen) en verkenden kort het huis. Het ziet eruit als een chalet(je) – die ‘je’ kan je eigenlijk best weglaten – , met twee verdiepingen en een heel groot balkon waar je altijd een plaatsje in de zon vindt. Zalig!
Terwijl Norval één van de buren ging helpen met een klusje, maakten wij samen met Jaak (die we inschakelden als onze ‘gids’) een wandeling in Onrus. Via een paadje langs de rotskusten liepen we naar het strand. We passeerden een ingebouwd zwembad in de rotsen (Davies’s Pool). We hadden onze zwemkledij aangedaan en liepen vol goede moed naar het water. Nog voor onze dikke teen volledig onder water zat, wisten we al dat een zwempartijtje niets voor ons zou zijn. Brr!! We besloten dus om verder te wandelen. Na een kwartiertje bereikten we het prachtige witte strand. (Vergeef ons als we iets te veel superlatieven gebruiken, maar hoe kunnen we het anders beschrijven?) Aan de ene kant van het strand was de zee (grote golven en bijgevolg surfers), aan de ander kant had je een lagune (een leuke plaats met warmer ondiep water waar veel kindjes spelen). We keerden terug door Onrus. Onrus lijkt op een rustige wijk. Jaak vertelde ons dat meer dan 50% van de huizen vakantiehuizen zijn. Er is ook een camping, waar tijdens de vakantie veel mensen hun tentje opslaan. Eigenlijk heeft Onrus iets weg van een vakantiedomein. Hoewel de naam het niet laat uitschijnen, is het er heel rustig. In de late namiddag genoten we dan ook van de rust en de natuur: we maakten het onszelf gemakkelijk op het balkon en lazen ('jawel') een Zuid-Afrikaanse krant.
Toen Norval terugkwam, nodigde hij ons uit voor een autotripje in de omgeving. We passeerden heel wat ‘retirement villages’, waar de oudjes hun tijd doorbrengen, vooraleer we in Hermanus aankwamen. Daar kocht Norval nog enkele snorkels, die we de volgende dag zouden gebruiken bij het duiken. Bij het ondergaan van de zon reedt Norval zo vlug hij kon (!eventjes toch een beetje schrik!) de bergen op. Helaas, net te laat. Niettegenstaande konden we er genieten van een prachtig uitzicht op Hermanus en omgeving. Met wat minder vaart (gelukkig) keerden we terug. Om 19u30 zochten we een leuk plekje voor de televisie. Je kunt het al raden, we gingen rugby kijken. Met een enthousiaste directeur en zoon aan onze zijde, en een rokende braai buiten, verwonderden we ons opnieuw over de gewelddadigheid van het spel. Om de dag goed af te sluiten aten we lekker gebraaide worst, terwijl we de sterrenhemel boven ons bestudeerden (Orion, de drie koningen, southern cross… allemaal te zien!!)
Rond 22u30 gingen we slapen. Het bed was wat kort (Kaats voeten kwamen buiten) maar we vielen als een blok in slaap.
Zaterdagmorgen ontbeten we op het balkon in de zon, terwijl Norval even weg was voor een ‘short haircut’. Om 9u arriveerde de vrouw van Norval met drie Duitse meisjes. De meisjes nemen een schoolbaanonderbreking van tien maanden en volgen les in een highschool in Kaapstad. Ze zitten in grade 10 en 12. Ook zij zouden de rest van het weekend met ons doorbrengen.
Rond de middag was het laagwater en zouden we gaan duiken. Om 11u trokken we de duikpakken aan. Wij kregen natuurlijk de oudere pakken, die al wat versleten waren en waar gaten inzaten. Kaats pak paste nog redelijk, maar dat van mij was natuurlijk te groot. Als twee maanlanders stapten we de auto in. Aangekomen bij de duikplaats moesten we over rotsen klauteren (lang leve de teva’s) om bij het water te komen. We trokken de rest van ons maanpak aan (snorkel, zwemvliezen, handschoenen en 'duikmuts') en keken hoe we in het water zouden gaan. Dat was nog niet zo simpel, want overal lag zeewier. Moesten we hier snorkelen? We keken naar Norval en Jaak. Ok, stap 1: voeten in het water. Amai, zo koud. Algauw raakten we gewoon aan de temperatuur en was het tijd voor stap 2. We lieten ons in het water glijden en probeerden op onze buik te liggen. Plots stonden we voor een volgend probleem. Hoe konden we in die wirwar van zeewier vooruit geraken? We lagen letterlijk op het wier en zwemmen was dus onmogelijk. Er stond dus niet anders op dan al trekkend aan het zeewier ons te verplaatsen. Eenmaal we wat vertrouwd waren met deze (voor ons dan toch!) klungelige snorkelmanier, keken we door het zeewier naar de zeebodem. We moesten hiervoor het zeewier echt opzij duwen. Plots ontdekte ik onder mij een vis van zo’n 40 cm. Hij lag stil en ik probeerde hem bij zijn staart te pakken. Trots stak ik hem boven water uit. Toen Kaat dit zag, zie ze: ‘Sofie, dat is een haai!’ Even schrok ik, maar liet hem niet los. Het zijn typische kleine vegetarische haaitjes. Toen de haai teveel begon te spartelen, bevrijdde ik hem weer. Onder mijn lichaam door verdween hij. We snorkelden verder. Doordat onze pakken een beetje gescheurd waren, kregen we het algauw koud. Er zat niets anders op dan uit het water te komen. Klappertandend wachten we op de rest van het snorkelteam. Norval en Jaak hadden heel wat kreeften (lichaam van 20 cm) en alikruekels ( = periwinckles: slakken met diameter van 15 cm) gevangen. De kreeftjes zouden we ‘s avonds op de braai leggen; de alikruekels waren voor zondag.
Na de lunch (heerlijke zelfgemaakte pizza) zochten we nog even het strand op. We bleven maar tot 17u want we wilden ook deze avond de rugbymatch niet missen.
Na een spannende wedstrijd hielpen we met het kuisen van de kreeften en de alikruekels. Deze laatste moesten we uit de schelp trekken (nadat ze waren gekookt). Vervolgens sneden we de ‘staart’ af en kuisten we het eetbare deel. Als twee echte biologen vonden we dit een prachtig karweitje. Een dissectie konden we dan ook niet laten schieten.
Na de braai met de heerlijke kreeftenstaartjes, speelde Kaat op de gitaar van Norvals zoon. Zoals de Zuid-Afrikanen het hier zeggen: het was een lekkere (betekent: leuke) dag geweest.
Zondag was het mijn verjaardag!!! Toen ik opstond, werd ik door iedereen gefeliciteerd. Ze kwamen naar me toe en ik dacht dat ik drie dikke zoenen zou krijgen, maar niets was minder waar. Dat is hier de gewoonte niet. In plaats daarvan pakken ze je stevig vast en geven een innige omhelzing, waarbij ze stevig over je rug wrijven. De eerste keer wist ik niet goed wat er gebeurde, maar gelukkig had ik het al snel door. Ik beantwoordde hun felicitaties met een dikke knuffel. Ik kreeg een cadeautje en daarna ontbeten we: de vrouw van Norval had kleine 'pancakes' gemaakt. Dat was smullen.
Rond 11u vertrokken we om mossels te trekken. Eerst zwarte mossels, daarna witte mossels. We reden naar een strandje bij de rotsen waar we de zwarte mossels vonden. Het water was redelijk wild. Na enkele schrammen op de knie (door de golven die ons tegen de rotsen sloegen) hadden we 70 zwarte mossels (10 cm) getrokken. Meer mossels liet de vergunning niet toe.
Op naar het volgende strand om witte mossels te graven. Je leest het goed: graven. Witte mossels zitten zo’n 10-20 cm onder het zand. We reden hiervoor naar één van de mooiste stranden, een ‘blue flag beach': heel groot, woestijnachtig, duinen, wit zand… Helaas, na 30 minuten graven kwamen we met lege handen terug. Deze dag was toevallig geen goede dag. We vonden geen enkele mossel. Maar het was toch de moeite geweest om dat strand te zien.
Tegen 14u30 waren we thuis en was het tijd voor lunch. De gekuiste alikruekels werden fijngemalen met ui, brood, olijfolie en nootmuskaat. Samen met rijst en een beetje citroensap smaakten deze ‘slijmerige’ zeebeestjes best lekker.
In de namiddag ging ik voor de eerste keer naar het strand op mijn verjaardag. Zalig! En dat is nog niet alles: het is ook de eerste keer dat er gebraaid werd op mijn verjaardag. Het kon niet beter.
We hielpen opnieuw met het voorbereiden van het avondmaal. Na het kuisen van de mossels, mochten we ze ook helpen bereiden: twee mossels in één schelp, daarboven wat boter, look, mayonaise en geraspte kaas. Nu nog enkel op de braai.
Rond 21u konden we eten. In Zuid-Afrika is het de gewoonte dat er voor de maaltijd kort wordt gebeden. Normaal zei Norval altijd een klein dankwoordje, gevolgd door ‘amen’. Omdat het mijn verjaardag was, stelde hij voor dat ik een kort gebedje in het Vlaams zou doen. Ik nam dat aanbod natuurlijk aan. Even vlug bedenken wat ik moest zeggen, maar uiteindelijk is dat niet zo moeilijk. Je bedankt voor het lekkere eten, de leuke dag… Na een heerlijke maaltijd kregen we een typisch Afrikaanse pudding als dessert: sago. Op het eerste zicht leek het ons wat raar. In de pudding zaten precies allemaal kikkereitjes. Maar dat is het natuurlijk niet, gelukkig. Het smaakt heel lekker, een beetje zoals flan.
Het was een heerlijke verjaardag geweest!! Om nooit te vergeten.
Maandagmorgen vertrokken we vroeg, om de filles te vermijden. De kortste weg is over de bergen, maar wij maakten een kleine ommeweg langs de kust. Zo konden we nog een ander deel van Zuid-Afrikaanse kust zien. En wat voor één! Bergen die in de zee lopen, uitzicht op Tafelberg… Terwijl we via een kronkelbaantje de kustweg volgden (gelukkig mocht ik van Kaat voor mijn verjaardag vooraan zitten), kwamen we plots een groep ‘babboons’ (bavianen) tegen. De kleintjes waren gewoon aan het spelen in het midden van de weg. We konden heel dichtbij komen om enkele foto’s te nemen.
Een betere afsluiter van dit prachtig weekend konden we niet bedenken.
We reden verder over prachtige bergen, waar rotsblokken verspreid in het landschap van fijnbos liggen. Het landschap ziet er heel anders uit eenmaal je de kust van Kaapstad verlaat. Rond 16u kwamen we aan in Onrus, een rustig kustdorpje dichtbij Hermanus. Het vakantiehuis van Norval was heel gemakkelijk te herkennen: zoek het FELblauw dak. We installeerden ons in één van de vijf slaapkamers (in het totaal waren er 12 slaapplaatsen) en verkenden kort het huis. Het ziet eruit als een chalet(je) – die ‘je’ kan je eigenlijk best weglaten – , met twee verdiepingen en een heel groot balkon waar je altijd een plaatsje in de zon vindt. Zalig!
Terwijl Norval één van de buren ging helpen met een klusje, maakten wij samen met Jaak (die we inschakelden als onze ‘gids’) een wandeling in Onrus. Via een paadje langs de rotskusten liepen we naar het strand. We passeerden een ingebouwd zwembad in de rotsen (Davies’s Pool). We hadden onze zwemkledij aangedaan en liepen vol goede moed naar het water. Nog voor onze dikke teen volledig onder water zat, wisten we al dat een zwempartijtje niets voor ons zou zijn. Brr!! We besloten dus om verder te wandelen. Na een kwartiertje bereikten we het prachtige witte strand. (Vergeef ons als we iets te veel superlatieven gebruiken, maar hoe kunnen we het anders beschrijven?) Aan de ene kant van het strand was de zee (grote golven en bijgevolg surfers), aan de ander kant had je een lagune (een leuke plaats met warmer ondiep water waar veel kindjes spelen). We keerden terug door Onrus. Onrus lijkt op een rustige wijk. Jaak vertelde ons dat meer dan 50% van de huizen vakantiehuizen zijn. Er is ook een camping, waar tijdens de vakantie veel mensen hun tentje opslaan. Eigenlijk heeft Onrus iets weg van een vakantiedomein. Hoewel de naam het niet laat uitschijnen, is het er heel rustig. In de late namiddag genoten we dan ook van de rust en de natuur: we maakten het onszelf gemakkelijk op het balkon en lazen ('jawel') een Zuid-Afrikaanse krant.
Toen Norval terugkwam, nodigde hij ons uit voor een autotripje in de omgeving. We passeerden heel wat ‘retirement villages’, waar de oudjes hun tijd doorbrengen, vooraleer we in Hermanus aankwamen. Daar kocht Norval nog enkele snorkels, die we de volgende dag zouden gebruiken bij het duiken. Bij het ondergaan van de zon reedt Norval zo vlug hij kon (!eventjes toch een beetje schrik!) de bergen op. Helaas, net te laat. Niettegenstaande konden we er genieten van een prachtig uitzicht op Hermanus en omgeving. Met wat minder vaart (gelukkig) keerden we terug. Om 19u30 zochten we een leuk plekje voor de televisie. Je kunt het al raden, we gingen rugby kijken. Met een enthousiaste directeur en zoon aan onze zijde, en een rokende braai buiten, verwonderden we ons opnieuw over de gewelddadigheid van het spel. Om de dag goed af te sluiten aten we lekker gebraaide worst, terwijl we de sterrenhemel boven ons bestudeerden (Orion, de drie koningen, southern cross… allemaal te zien!!)
Rond 22u30 gingen we slapen. Het bed was wat kort (Kaats voeten kwamen buiten) maar we vielen als een blok in slaap.
Zaterdagmorgen ontbeten we op het balkon in de zon, terwijl Norval even weg was voor een ‘short haircut’. Om 9u arriveerde de vrouw van Norval met drie Duitse meisjes. De meisjes nemen een schoolbaanonderbreking van tien maanden en volgen les in een highschool in Kaapstad. Ze zitten in grade 10 en 12. Ook zij zouden de rest van het weekend met ons doorbrengen.
Rond de middag was het laagwater en zouden we gaan duiken. Om 11u trokken we de duikpakken aan. Wij kregen natuurlijk de oudere pakken, die al wat versleten waren en waar gaten inzaten. Kaats pak paste nog redelijk, maar dat van mij was natuurlijk te groot. Als twee maanlanders stapten we de auto in. Aangekomen bij de duikplaats moesten we over rotsen klauteren (lang leve de teva’s) om bij het water te komen. We trokken de rest van ons maanpak aan (snorkel, zwemvliezen, handschoenen en 'duikmuts') en keken hoe we in het water zouden gaan. Dat was nog niet zo simpel, want overal lag zeewier. Moesten we hier snorkelen? We keken naar Norval en Jaak. Ok, stap 1: voeten in het water. Amai, zo koud. Algauw raakten we gewoon aan de temperatuur en was het tijd voor stap 2. We lieten ons in het water glijden en probeerden op onze buik te liggen. Plots stonden we voor een volgend probleem. Hoe konden we in die wirwar van zeewier vooruit geraken? We lagen letterlijk op het wier en zwemmen was dus onmogelijk. Er stond dus niet anders op dan al trekkend aan het zeewier ons te verplaatsen. Eenmaal we wat vertrouwd waren met deze (voor ons dan toch!) klungelige snorkelmanier, keken we door het zeewier naar de zeebodem. We moesten hiervoor het zeewier echt opzij duwen. Plots ontdekte ik onder mij een vis van zo’n 40 cm. Hij lag stil en ik probeerde hem bij zijn staart te pakken. Trots stak ik hem boven water uit. Toen Kaat dit zag, zie ze: ‘Sofie, dat is een haai!’ Even schrok ik, maar liet hem niet los. Het zijn typische kleine vegetarische haaitjes. Toen de haai teveel begon te spartelen, bevrijdde ik hem weer. Onder mijn lichaam door verdween hij. We snorkelden verder. Doordat onze pakken een beetje gescheurd waren, kregen we het algauw koud. Er zat niets anders op dan uit het water te komen. Klappertandend wachten we op de rest van het snorkelteam. Norval en Jaak hadden heel wat kreeften (lichaam van 20 cm) en alikruekels ( = periwinckles: slakken met diameter van 15 cm) gevangen. De kreeftjes zouden we ‘s avonds op de braai leggen; de alikruekels waren voor zondag.
Na de lunch (heerlijke zelfgemaakte pizza) zochten we nog even het strand op. We bleven maar tot 17u want we wilden ook deze avond de rugbymatch niet missen.
Na een spannende wedstrijd hielpen we met het kuisen van de kreeften en de alikruekels. Deze laatste moesten we uit de schelp trekken (nadat ze waren gekookt). Vervolgens sneden we de ‘staart’ af en kuisten we het eetbare deel. Als twee echte biologen vonden we dit een prachtig karweitje. Een dissectie konden we dan ook niet laten schieten.
Na de braai met de heerlijke kreeftenstaartjes, speelde Kaat op de gitaar van Norvals zoon. Zoals de Zuid-Afrikanen het hier zeggen: het was een lekkere (betekent: leuke) dag geweest.
Zondag was het mijn verjaardag!!! Toen ik opstond, werd ik door iedereen gefeliciteerd. Ze kwamen naar me toe en ik dacht dat ik drie dikke zoenen zou krijgen, maar niets was minder waar. Dat is hier de gewoonte niet. In plaats daarvan pakken ze je stevig vast en geven een innige omhelzing, waarbij ze stevig over je rug wrijven. De eerste keer wist ik niet goed wat er gebeurde, maar gelukkig had ik het al snel door. Ik beantwoordde hun felicitaties met een dikke knuffel. Ik kreeg een cadeautje en daarna ontbeten we: de vrouw van Norval had kleine 'pancakes' gemaakt. Dat was smullen.
Rond 11u vertrokken we om mossels te trekken. Eerst zwarte mossels, daarna witte mossels. We reden naar een strandje bij de rotsen waar we de zwarte mossels vonden. Het water was redelijk wild. Na enkele schrammen op de knie (door de golven die ons tegen de rotsen sloegen) hadden we 70 zwarte mossels (10 cm) getrokken. Meer mossels liet de vergunning niet toe.
Op naar het volgende strand om witte mossels te graven. Je leest het goed: graven. Witte mossels zitten zo’n 10-20 cm onder het zand. We reden hiervoor naar één van de mooiste stranden, een ‘blue flag beach': heel groot, woestijnachtig, duinen, wit zand… Helaas, na 30 minuten graven kwamen we met lege handen terug. Deze dag was toevallig geen goede dag. We vonden geen enkele mossel. Maar het was toch de moeite geweest om dat strand te zien.
Tegen 14u30 waren we thuis en was het tijd voor lunch. De gekuiste alikruekels werden fijngemalen met ui, brood, olijfolie en nootmuskaat. Samen met rijst en een beetje citroensap smaakten deze ‘slijmerige’ zeebeestjes best lekker.
In de namiddag ging ik voor de eerste keer naar het strand op mijn verjaardag. Zalig! En dat is nog niet alles: het is ook de eerste keer dat er gebraaid werd op mijn verjaardag. Het kon niet beter.
We hielpen opnieuw met het voorbereiden van het avondmaal. Na het kuisen van de mossels, mochten we ze ook helpen bereiden: twee mossels in één schelp, daarboven wat boter, look, mayonaise en geraspte kaas. Nu nog enkel op de braai.
Rond 21u konden we eten. In Zuid-Afrika is het de gewoonte dat er voor de maaltijd kort wordt gebeden. Normaal zei Norval altijd een klein dankwoordje, gevolgd door ‘amen’. Omdat het mijn verjaardag was, stelde hij voor dat ik een kort gebedje in het Vlaams zou doen. Ik nam dat aanbod natuurlijk aan. Even vlug bedenken wat ik moest zeggen, maar uiteindelijk is dat niet zo moeilijk. Je bedankt voor het lekkere eten, de leuke dag… Na een heerlijke maaltijd kregen we een typisch Afrikaanse pudding als dessert: sago. Op het eerste zicht leek het ons wat raar. In de pudding zaten precies allemaal kikkereitjes. Maar dat is het natuurlijk niet, gelukkig. Het smaakt heel lekker, een beetje zoals flan.
Het was een heerlijke verjaardag geweest!! Om nooit te vergeten.
Maandagmorgen vertrokken we vroeg, om de filles te vermijden. De kortste weg is over de bergen, maar wij maakten een kleine ommeweg langs de kust. Zo konden we nog een ander deel van Zuid-Afrikaanse kust zien. En wat voor één! Bergen die in de zee lopen, uitzicht op Tafelberg… Terwijl we via een kronkelbaantje de kustweg volgden (gelukkig mocht ik van Kaat voor mijn verjaardag vooraan zitten), kwamen we plots een groep ‘babboons’ (bavianen) tegen. De kleintjes waren gewoon aan het spelen in het midden van de weg. We konden heel dichtbij komen om enkele foto’s te nemen.
Een betere afsluiter van dit prachtig weekend konden we niet bedenken.
vrijdag 19 maart 2010
Vrijdag 19/03 – Klaar voor een weekend Onrus
Gisteren en vandaag hebben we volop lesgegeven (wiskunde, aardrijkskunde, life science). We passen ons al volledig aan aan het Afrikaanse schoolleven. Dat wil zeggen dat we onze lessen niet op voorhand kunnen voorbereiden. Aangezien we pas de dag voordien onze lesonderwerpen weten, gaan we dus ‘s avonds nog wat aan de slag. Maar meestal moeten we de dag zelf nog heel wat doen (powerpoints, werkblaadjes…). We raken het gewoon. Niet opjagen, gewoon alles op zijn tijd. Het heeft wel iets rustgevend. Eigenlijk kan je wel zeggen dat het minder stress oplevert. Je kan geen dagen piekeren of zenuwachtig zijn, want die dagen zijn er gewoon niet.
Deze week mogen we ‘geslaagd’ noemen. De lessen verliepen heel erg vlot (vlotter dan we hadden gedacht). We merken ook dat we steeds minder problemen met de taal hebben. In het begin maakten we nogal ‘gehakkelde’ zinnen (en konden we ons bijgevolg minder goed uitdrukken), nu gaat het redelijk vloeiend. We stonden ervan versteld dat we in een les ‘life science’ zo gemakkelijk uit onze woorden raakten, terwijl de theorie echt niet simpel was.
Ook de leerlingen zijn supervriendelijk. Ze helpen ons met de juiste uitspraak en woorden. Daarnaast worden we zowel binnen als buiten de school aangesproken. Als ze ons niet in het Engels begroeten, doen ze het dan maar in het Frans. “Bonjour Madame”. Blijkbaar heeft onze Franse club een grote invloed :). Leuk!
We proberen onze lessen zo interactief mogelijk te maken. Je merkt dat de leerlingen dat niet echt gewoon zijn. Plots moeten ze aan het bord komen, werkblaadjes invullen, afbeelden vergelijken… We blijven achter onze visie staan: een schoolbank is geen slaapbank.
Deze middag vertrekken we op weekend met Norval (The principal of Groote Schuur High School). We gaan naar Onrus, een prachtige plek aan de kust, niet ver van Hermanus. We zullen er duiken, vis vangen, mossels plukken (als dit het juiste werkwoord daarvoor is), genieten van de kust… Je moet dus niet verbaasd zijn als er voor enkele dagen geen berichtjes op de blog verschijnen. Maar uiteraard zullen we jullie een uitgebreid verslag bezorgen als we maandag terugkomen.
Geniet maar van jullie weekend, dat zullen wij zeker ook doen!!
Deze week mogen we ‘geslaagd’ noemen. De lessen verliepen heel erg vlot (vlotter dan we hadden gedacht). We merken ook dat we steeds minder problemen met de taal hebben. In het begin maakten we nogal ‘gehakkelde’ zinnen (en konden we ons bijgevolg minder goed uitdrukken), nu gaat het redelijk vloeiend. We stonden ervan versteld dat we in een les ‘life science’ zo gemakkelijk uit onze woorden raakten, terwijl de theorie echt niet simpel was.
Ook de leerlingen zijn supervriendelijk. Ze helpen ons met de juiste uitspraak en woorden. Daarnaast worden we zowel binnen als buiten de school aangesproken. Als ze ons niet in het Engels begroeten, doen ze het dan maar in het Frans. “Bonjour Madame”. Blijkbaar heeft onze Franse club een grote invloed :). Leuk!
We proberen onze lessen zo interactief mogelijk te maken. Je merkt dat de leerlingen dat niet echt gewoon zijn. Plots moeten ze aan het bord komen, werkblaadjes invullen, afbeelden vergelijken… We blijven achter onze visie staan: een schoolbank is geen slaapbank.
Deze middag vertrekken we op weekend met Norval (The principal of Groote Schuur High School). We gaan naar Onrus, een prachtige plek aan de kust, niet ver van Hermanus. We zullen er duiken, vis vangen, mossels plukken (als dit het juiste werkwoord daarvoor is), genieten van de kust… Je moet dus niet verbaasd zijn als er voor enkele dagen geen berichtjes op de blog verschijnen. Maar uiteraard zullen we jullie een uitgebreid verslag bezorgen als we maandag terugkomen.
Geniet maar van jullie weekend, dat zullen wij zeker ook doen!!
donderdag 18 maart 2010
Woensdag 17/03 – eerste les wiskunde en extra math
Vandaag was het weer een drukke dag. Naast enkele lessen aardrijkskunde, life science en ook de tweede les Frans (het officiële aantal leerlingen telt nu 31, veel beter!), kregen we ook heel wat verbeterwerk mee. De practica van de vorige lessen (life science) moesten worden geëvalueerd. Om de leerkracht te verlossen van al het zware werk, namen wij die taak voor onze rekening.
Nu we volop lesgeven en functioneren in het schoolgebeuren, heb ik (Sofie) ook mijn eerste ‘echte’ wiskundeles gegeven. Dat verliep heel erg vlot. Toen Charlotte (mijn wiskundementor) vertelde dat ik zou lesgeven, blonken alle oogjes van de leerlingen. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Na het gebruikelijke ‘Goodmorning class’ gevolg door ‘Goodmorning miss’ gingen de leerlingen in stilte zitten. Ze waren de hele les rustig, werkten goed mee, staken hun hand op bij problemen en spraken duidelijk (!Een essentieel onderdeel van de les!). Dat laatste is zeer belangrijk. Ik had hen dan ook op voorhand gezegd dat ze alles mochten vragen zolang ze maar traag en goed articuleerden. Met de taal had ik geen enkel probleem. Supermoeilijke termen moest ik niet gebruiken, enkel wat vakterminologie zoals ‘plus’, ‘minus’ (dit vindt ik trouwens een superleuk woordje om uit te spreken), ‘times’, ‘addition’, ‘subtraction’, ‘square’…
Het enige waar ik in de les eigenlijk problemen mee had, was het uitspreken van de namen. Sameer Halday, Rifqad Jacobs, Tosca Mbeelt, Charne Whitworth, Laaiqah Isaacs, Aaliyah Adams, Siphokazi Nginingini, Awaatif Adams... zijn zo enkele voorbeelden. Gelukkig zijn er ook nog wat normalere namen zoals Alex Siebritz, Emilio Buse, Jesse Marr, Kristen Brown en kelly Adams.
De les vloog voorbij. Plots ging de bel. De boeken werden neergelegd, de leerlingen stonden op en wachtten (in stilte) tot ik teken gaf dat ze konden gaan. ‘Bye class’ , ‘Bye miss’. Ik was tevreden. Ik kijk er al naar uit om morgen opnieuw les te geven in deze schattige grade 8.
Deze middag zou ik ook helpen met de ‘extra math’. Van 14u45 tot 15u45 kunnen leerlingen met vragen over wiskunde terecht bij 1 wiskundeleerkracht (iedere dag een ander wiskundeleerkracht). Het is een soort bijles, extra cullicular en vrijblijvend. Ik zou een leerkracht helpen door haar te vervangen. Op die manier kon ik haar ontlasten van wat schoolwerk. Ze had me wel gewaarschuwd dat het mogelijk was dat er geen enkele leerling zou komen opdagen aangezien het bijna vakantie is. (Als er om 15u15 niemand was, mocht ik vertrekken.) Ik wachtte… en wachte… en wachtte. Na een halfuurtje was er nog steeds niemand. Een beetje teleurgesteld sloot ik de deur achter mij. Ik had graag enkele leerlingen geholpen, maar het heeft niet mogen zijn. Toch was ik blij dat ik gekomen was naar de ‘extra math’. Op die manier kon ik de wiskundeleerkracht toch helpen en haar verlossen van het wachten.
Nu we volop lesgeven en functioneren in het schoolgebeuren, heb ik (Sofie) ook mijn eerste ‘echte’ wiskundeles gegeven. Dat verliep heel erg vlot. Toen Charlotte (mijn wiskundementor) vertelde dat ik zou lesgeven, blonken alle oogjes van de leerlingen. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Na het gebruikelijke ‘Goodmorning class’ gevolg door ‘Goodmorning miss’ gingen de leerlingen in stilte zitten. Ze waren de hele les rustig, werkten goed mee, staken hun hand op bij problemen en spraken duidelijk (!Een essentieel onderdeel van de les!). Dat laatste is zeer belangrijk. Ik had hen dan ook op voorhand gezegd dat ze alles mochten vragen zolang ze maar traag en goed articuleerden. Met de taal had ik geen enkel probleem. Supermoeilijke termen moest ik niet gebruiken, enkel wat vakterminologie zoals ‘plus’, ‘minus’ (dit vindt ik trouwens een superleuk woordje om uit te spreken), ‘times’, ‘addition’, ‘subtraction’, ‘square’…
Het enige waar ik in de les eigenlijk problemen mee had, was het uitspreken van de namen. Sameer Halday, Rifqad Jacobs, Tosca Mbeelt, Charne Whitworth, Laaiqah Isaacs, Aaliyah Adams, Siphokazi Nginingini, Awaatif Adams... zijn zo enkele voorbeelden. Gelukkig zijn er ook nog wat normalere namen zoals Alex Siebritz, Emilio Buse, Jesse Marr, Kristen Brown en kelly Adams.
De les vloog voorbij. Plots ging de bel. De boeken werden neergelegd, de leerlingen stonden op en wachtten (in stilte) tot ik teken gaf dat ze konden gaan. ‘Bye class’ , ‘Bye miss’. Ik was tevreden. Ik kijk er al naar uit om morgen opnieuw les te geven in deze schattige grade 8.
Deze middag zou ik ook helpen met de ‘extra math’. Van 14u45 tot 15u45 kunnen leerlingen met vragen over wiskunde terecht bij 1 wiskundeleerkracht (iedere dag een ander wiskundeleerkracht). Het is een soort bijles, extra cullicular en vrijblijvend. Ik zou een leerkracht helpen door haar te vervangen. Op die manier kon ik haar ontlasten van wat schoolwerk. Ze had me wel gewaarschuwd dat het mogelijk was dat er geen enkele leerling zou komen opdagen aangezien het bijna vakantie is. (Als er om 15u15 niemand was, mocht ik vertrekken.) Ik wachtte… en wachte… en wachtte. Na een halfuurtje was er nog steeds niemand. Een beetje teleurgesteld sloot ik de deur achter mij. Ik had graag enkele leerlingen geholpen, maar het heeft niet mogen zijn. Toch was ik blij dat ik gekomen was naar de ‘extra math’. Op die manier kon ik de wiskundeleerkracht toch helpen en haar verlossen van het wachten.
dinsdag 16 maart 2010
Maandag 15 maart – Eerste les ' Life Science'
Deze morgen stonden we op met een klein hartje. Gisteravond hadden we onze laatste krachten gebundeld om werkblaadjes, powerpoints, afbeeldingen en bordschema’s op tijd klaar te krijgen. Na een woelige nacht vol dromen over ‘tissues’ (dit was het lesonderwerp)
Terwijl Kaat een les aardrijksunde gaf over ‘weersvoorspellingen’, zette Sofie nog de laatste puntjes op de i voor de eerste les Life Science, die we samen zouden geven. We waren beiden heel zenuwachtig, vooral om deze moeilijke theorie in het Engels uit te leggen. ‘Meristematic tissue’, ‘sieve tubes’, ‘phloem’, ‘conducting tissue’, ‘cuticle’, … waren slechts enkele begrippen die we moesten uitleggen. Net voor de les begon, sprak Alwyn (remember: de vriendelijk biologieleerkracht die ook in het hostel verblijft) ons wat moed in.
De leerlingen kwamen binnen en keken ons met nieuwsgierige ogen aan. ‘Good morning class’ riep Sofie zelfverzekerd, en het ijs was gebroken. Na een goede les (invulblaadje, bordschema, bordtekeningen, veel vragen…) werden we verrast door een uitbundig applaus (en gejuich!). Dit omdat Alwyn zei: “Stel je maar eens voor dat je naar een heel ver land gaat, en je daar lesgeeft in een vreemde school, en een vreemde taal en een vreemde klas.”
Alwyn was zeer tevreden over ons didactisch materiaal. In het hostel deden we een vreugdedansje van opluchting, net op het moment dat twee meisjes uit de klas (die ook in het hostel verblijven) passeerden. “It was a really nice lesson.” Ze vertelden ons dat ze aandachtig waren geweest dankzij de interactie, de invulblaadjes en ons ‘ander’ accent!! Leuk!
Terwijl Kaat een les aardrijksunde gaf over ‘weersvoorspellingen’, zette Sofie nog de laatste puntjes op de i voor de eerste les Life Science, die we samen zouden geven. We waren beiden heel zenuwachtig, vooral om deze moeilijke theorie in het Engels uit te leggen. ‘Meristematic tissue’, ‘sieve tubes’, ‘phloem’, ‘conducting tissue’, ‘cuticle’, … waren slechts enkele begrippen die we moesten uitleggen. Net voor de les begon, sprak Alwyn (remember: de vriendelijk biologieleerkracht die ook in het hostel verblijft) ons wat moed in.
De leerlingen kwamen binnen en keken ons met nieuwsgierige ogen aan. ‘Good morning class’ riep Sofie zelfverzekerd, en het ijs was gebroken. Na een goede les (invulblaadje, bordschema, bordtekeningen, veel vragen…) werden we verrast door een uitbundig applaus (en gejuich!). Dit omdat Alwyn zei: “Stel je maar eens voor dat je naar een heel ver land gaat, en je daar lesgeeft in een vreemde school, en een vreemde taal en een vreemde klas.”
Alwyn was zeer tevreden over ons didactisch materiaal. In het hostel deden we een vreugdedansje van opluchting, net op het moment dat twee meisjes uit de klas (die ook in het hostel verblijven) passeerden. “It was a really nice lesson.” Ze vertelden ons dat ze aandachtig waren geweest dankzij de interactie, de invulblaadjes en ons ‘ander’ accent!! Leuk!
maandag 15 maart 2010
Zondag 14/03 - Op stap met father Rohan
Na een lange werknamiddag (zaterdag) en werkochtend (zondag) om onze lessen voor te bereiden, vonden we dat het tijd was om tot ‘rust’ te komen. We hadden een afspraak gemaakt met Father Rohan, Parish Priest of the Lentegeur Chatolic Church. (Via Jonathan en Steven hadden we zijn contactgegevens.) Om 9u45 zouden de ouders van een jongen van de school ons komen oppikken en ons naar de kerk brengen (voor de mis van 10u30). Rond 10u05 stonden we nog steeds voor het hostel. Raar, zouden ze ons vergeten zijn? Net toen Kaat besloot een sms te sturen, stopte een witte auto. De kleur van de auto verbaasde ons niet, aangezien 70% van de bevolking hier met een witte auto rijdt. Opgelucht stapten we in. De ouders waren heel vriendelijk: terwijl we reden werden we overspoeld met informatie over de omgeving. Wist je dat de autowegen het landschap hier verdelen in verschillende gebieden? Langs beide kanten van de baan kan je heel verschillende landschappen opmerken.
Rond 10u25 kwamen we aan. We gingen meteen naar de kerk en waren klaar voor onze eerste Zuid-Afrikaanse mis. Benieuwd hoe het zou verlopen. Hetzelfde als bij ons? Nee toch niet helemaal. Allereerst zijn de religieuze gebaren (kruisteken, knielen, handen opheffen…) hier heel belangrijk. Wanneer mensen naar hun plaats gaan, knielen ze vooraleer ze tussen de kerkstoelen lopen. Wij probeerden onze begeleidende ouders dan ook maar zoveel mogelijk te volgen en na te doen. Toen de mis begon schrokken we ons een ongeluk van het enthousiasme tijdens de kerkliederen. De gelovigen zingen heel uitbundig mee, veel luider dan bij ons. Hoewel we de liedjes niet kenden, zongen we toch uit volle borst mee. We kregen de tekst en op typische kerkmuziek lukt het wel om er iets van te maken. Dan volgde de eucharistie. We liepen naar voor en bemerkten plots dat we niet alleen een hostie kregen, maar ook uit de beker (met het bloed van Jezus) moesten drinken. Een gevoel van onzekerheid ging door ons heen. Hoe moesten we dat precies doen? Na enkele vlugge observatieblikken namen we een slokje. Het was geen wijn, maar wel iets wat op cognac leek. Gelukkig hadden we beiden slechts een klein slokje genomen. Achteraf bleek dat we de beker wel op de verkeerde manier hadden vastgehouden, maar we deden ons best.
Na de mis gingen we mee naar een kamer naast de kerk. We ontmoetten er vlug Father Rohan. Hij vertelde ons dat we samen zouden lunchen. Daarna verdween hij weer om het geld van de mis te tellen. Een uur lang zaten we in de zetel te wachten tot het tellen gedaan was. De verveling begon wat toe te slaan, maar gelukkig verscheen father Rohan opnieuw.
Met de auto reden we naar het huis van de ouders die ons ‘s morgens hadden meegenomen. Daar aten we allen samen: rijst met lekkere kip en verse groentjes. We spraken af wat we zoal wilden zien in Zuid-Afrika. Father Rohan wilde ons met plezier in Kaapstad en omgeving rondleiden. Toen ons buikje vol was, stapten we opnieuw in de auto. We dachten dat Father Rohan ons naar het hostel zou brengen, maar we reden de andere kant uit. ‘Wat nu’, dachten we. Toen bleek dat we met z’n allen enkele uitzichten gingen bekijken. We reden langs een Township, stopten op Plattekloof (waar we een prachtig uitzicht op de Tafelberg, Kaapstad en zelf het vliegveld hadden – aan de ene kant zagen we de Indische oceaan, aan de andere kant de Atlantische oceaan!) en eindigden in Bleuberg. Met een prachtig zicht op de Tafelberg en Robbeneiland werden we er getrakteerd op ‘dessert’. We voelden ons wat op ons ongemak (omdat ze dat zomaar voor ons deden), maar genoten toch van de chocoladetaart (Kaat) en de crème brulee (Sofie).
Terug bij het hostel, bedankten we hen wel duizend maal voor de heerlijke dag. Uitgeput ploften we ons even op bed. Even, ja hoor, we hadden nog veel voor te bereiden voor de lessen van maandag. Na drie uur werken was het tijd ‘to call it a day’. We kropen onder de wol, zenuwachtig voor wat de volgende dag zou brengen.
Rond 10u25 kwamen we aan. We gingen meteen naar de kerk en waren klaar voor onze eerste Zuid-Afrikaanse mis. Benieuwd hoe het zou verlopen. Hetzelfde als bij ons? Nee toch niet helemaal. Allereerst zijn de religieuze gebaren (kruisteken, knielen, handen opheffen…) hier heel belangrijk. Wanneer mensen naar hun plaats gaan, knielen ze vooraleer ze tussen de kerkstoelen lopen. Wij probeerden onze begeleidende ouders dan ook maar zoveel mogelijk te volgen en na te doen. Toen de mis begon schrokken we ons een ongeluk van het enthousiasme tijdens de kerkliederen. De gelovigen zingen heel uitbundig mee, veel luider dan bij ons. Hoewel we de liedjes niet kenden, zongen we toch uit volle borst mee. We kregen de tekst en op typische kerkmuziek lukt het wel om er iets van te maken. Dan volgde de eucharistie. We liepen naar voor en bemerkten plots dat we niet alleen een hostie kregen, maar ook uit de beker (met het bloed van Jezus) moesten drinken. Een gevoel van onzekerheid ging door ons heen. Hoe moesten we dat precies doen? Na enkele vlugge observatieblikken namen we een slokje. Het was geen wijn, maar wel iets wat op cognac leek. Gelukkig hadden we beiden slechts een klein slokje genomen. Achteraf bleek dat we de beker wel op de verkeerde manier hadden vastgehouden, maar we deden ons best.
Na de mis gingen we mee naar een kamer naast de kerk. We ontmoetten er vlug Father Rohan. Hij vertelde ons dat we samen zouden lunchen. Daarna verdween hij weer om het geld van de mis te tellen. Een uur lang zaten we in de zetel te wachten tot het tellen gedaan was. De verveling begon wat toe te slaan, maar gelukkig verscheen father Rohan opnieuw.
Met de auto reden we naar het huis van de ouders die ons ‘s morgens hadden meegenomen. Daar aten we allen samen: rijst met lekkere kip en verse groentjes. We spraken af wat we zoal wilden zien in Zuid-Afrika. Father Rohan wilde ons met plezier in Kaapstad en omgeving rondleiden. Toen ons buikje vol was, stapten we opnieuw in de auto. We dachten dat Father Rohan ons naar het hostel zou brengen, maar we reden de andere kant uit. ‘Wat nu’, dachten we. Toen bleek dat we met z’n allen enkele uitzichten gingen bekijken. We reden langs een Township, stopten op Plattekloof (waar we een prachtig uitzicht op de Tafelberg, Kaapstad en zelf het vliegveld hadden – aan de ene kant zagen we de Indische oceaan, aan de andere kant de Atlantische oceaan!) en eindigden in Bleuberg. Met een prachtig zicht op de Tafelberg en Robbeneiland werden we er getrakteerd op ‘dessert’. We voelden ons wat op ons ongemak (omdat ze dat zomaar voor ons deden), maar genoten toch van de chocoladetaart (Kaat) en de crème brulee (Sofie).
Terug bij het hostel, bedankten we hen wel duizend maal voor de heerlijke dag. Uitgeput ploften we ons even op bed. Even, ja hoor, we hadden nog veel voor te bereiden voor de lessen van maandag. Na drie uur werken was het tijd ‘to call it a day’. We kropen onder de wol, zenuwachtig voor wat de volgende dag zou brengen.
zaterdag 13 maart 2010
Zaterdag 13/03 - 'Open day'
Zaterdag 13 maart: ‘open day’. De school keek er al een hele week naar uit. De voorbije week hing er een soort spannend sfeertje in de school. Klassen moesten schoongemaakt worden, personeelsleden moesten op de foto, iedereen moest geïnformeerd worden, wat zou de dresscode zijn tijdens de opendag, … Er gingen meerdere ‘morning announcements’ aan vooraf. En vandaag was het zover. Ook wij waren op post om 8 uur om met de laatste voorbereidingen te helpen voordat de ouders en hun kinderen zouden aankomen om 9 uur. Wij hadden ons opgegeven om te helpen bij de ‘refreshements’. Ondertasjes, kopjes, koffielepeltjes, glazen, theezakjes (rooibos, heerlijke typische thee van Zuid-Afrika), koekjes, … werden uitgestald. Ondertussen bleven de ouders en toekomstige leerlingen toestromen. Er werden zo’n 200 mensen verwacht. Onvermijdelijk ontstond er een ‘gecontroleerde chaos’ toen bleek dat er uiteindelijk 600 mensen waren. We zeulden met extra stoelen en tafels om iedereen toch een plaatsje te geven in de grote zaal van de school.
Een ‘open dag’ is toch heel wat anders dan in België. Iedereen wordt verwacht om 9 uur. (Afrika zou Afrika niet zijn als er om 9:30 uur geen mensen meer zouden toekomen). Terwijl iedereen een plaatsje zoekt in de grote zaal, speelt een leerlinge piano op het podium. Daarna wordt een PowerPointpresentatie getoond met algemene info over de school. Op het podium zitten de directeur en nog enkele andere belangrijke mensen van de school. Achter hun schittert de Zuid-Afrikaanse vlag in al z’n kleuren, samen met de vlag de school. Na de PowerPointpresentatie worden de toekomstige leerlingen in verschillende groepen rondgeleid door leerlingen van de school. Ze bezoeken de verschillende leslokalen, waar de leraren hen toespreken voor een eerste kennismaking. Ondertussen krijgen de ouders verschillende toespraken te horen over de visie van de school, sport op school, de veiligheid in de school, … Daarna kunnen ook zij een kijkje nemen in het schoolgebouw, om dan samen met hun kinderen op de binnenplaats van de school een drankje en koekje te krijgen. Na de opkuis (We droogden samen zeker zo’n 400 kopjes af) werden we wel 10 keer bedankt voor onze hulp. Een Zuid-Afrikaanse open dag: alweer een nieuwe ervaring erbij.
Een ‘open dag’ is toch heel wat anders dan in België. Iedereen wordt verwacht om 9 uur. (Afrika zou Afrika niet zijn als er om 9:30 uur geen mensen meer zouden toekomen). Terwijl iedereen een plaatsje zoekt in de grote zaal, speelt een leerlinge piano op het podium. Daarna wordt een PowerPointpresentatie getoond met algemene info over de school. Op het podium zitten de directeur en nog enkele andere belangrijke mensen van de school. Achter hun schittert de Zuid-Afrikaanse vlag in al z’n kleuren, samen met de vlag de school. Na de PowerPointpresentatie worden de toekomstige leerlingen in verschillende groepen rondgeleid door leerlingen van de school. Ze bezoeken de verschillende leslokalen, waar de leraren hen toespreken voor een eerste kennismaking. Ondertussen krijgen de ouders verschillende toespraken te horen over de visie van de school, sport op school, de veiligheid in de school, … Daarna kunnen ook zij een kijkje nemen in het schoolgebouw, om dan samen met hun kinderen op de binnenplaats van de school een drankje en koekje te krijgen. Na de opkuis (We droogden samen zeker zo’n 400 kopjes af) werden we wel 10 keer bedankt voor onze hulp. Een Zuid-Afrikaanse open dag: alweer een nieuwe ervaring erbij.
Kaats eerste aardrijkskundeles
Dinsdagavond van de voorbije week kreeg ik (Kaat) huiswerk mee voor aardrijkskunde. Ik verbeterde de toetsen van zo’n 30-tal leerlingen. Ik wist niet dat verbeteren zo ‘frustrerend’ kon zijn. (Vraag maar aan Sofie) De leerlingen bakten er niets van. Veel vragen werden gewoon niet ingevuld. Andere vragen werden niet goed gelezen en dus ook verkeerd beantwoord. Anderen sloegen de bal volledig mis. Resultaat: een gemiddelde van 10/40 (!). Ik merkte op dat veel leerlingen gewoon niet wisten hoe ze moeten werken met een breuk- en lijnschaal. Het begon te kriebelen om zelf aan de slag te gaan. Zou ik vragen aan Stefaan (de aardrijkskundeleraar) of ik samen met de leerlingen de toets mag verbeteren? Zou ik vragen of ik de breuk- en lijnschaal nog eens mag uitleggen? Zou hij zich niet ‘beledigd’ voelen? Ik raapte al mijn tactische vraagstellingskunsten bijeen en vroeg hem of ik een van de volgende lessen de toets mocht verbeteren samen met de leerlingen. Hij vond het gelukkig een goed idee en stelde voor om het dezelfde dag nog te doen, het zesde lesuur. (Op dat moment begon het 3e lesuur). Ik kreeg het eventjes warm, maar ging natuurlijk meteen akkoord. Ik bereidde me vlug voor, zocht nog snel wat Engelse termen op en ging met volle moed naar de klas. Het uitdelen van de toetsen verliep wat minder vlot, aangezien mijn tong telkens in een knoop sloeg bij het uitspreken van de namen van de leerlingen. De les zelf verliep wel goed. In het aardrijkskundelokaal is er een Smartboard ter beschikking. Heel handig om mee te werken, als je weet hoe het werkt. In het begin is het soms wat zoeken om de juiste manier van schrijven te vinden, maar ik heb er toch al handig gebruik van kunnen maken tijdens mijn eerste les. Op de vraag of ze verstonden wat ik probeerde uit te leggen antwoordden de leerlingen in koor: “Yes, Miss”. Ik was even overdonderd van hun enthousiast klassikaal antwoord. (Tijdens Belgische stages wordt deze vraag meestal met wat kleine hoofdbewegingen beantwoord). De bel bracht snel (de tijd vloog voorbij, hoewel het een lesuur van 50 minuten was ) een zucht van opluchting: ‘Het is gelukt!’
Vrijdag 12/03 - Foto's Boulders Coastal Park
Op de voorgrond zie je het park waar de pinguïns leven. Net achter het hek (aan de linkerkant) kan je enkele tonnen zien. Deze dienen als broedplaats voor de pinguïns.Op de achtergrond zie je de baai van Simon's Town.
Honderden pinguïns op Foxy Beach.
Kaat op Boulders Beach, waar je samen met de pinguïns kan zwemmen.
Sofie en haar pinguïnvriend (Boulders Beach).
Vrijdag 12/03 - Boulders Coastal Park
Eindelijk was het dan zover!! We hebben de pinguïns gezien!
Vrijdagochtend gingen we zoals gewoonlijk naar de school. In de lerarenkamer moesten we voor het ganse lerarenkorps een verslag uitbrengen van de trip naar Robbeneiland. Het was toch wel spannend om in het Engels voor zo’n grote groep volwassenen te spreken. Maar we brachten het er goed vanaf. Daarna hielpen we de leerkrachten tijdens de lessen. Niet alleen met de leerstof, maar óók met schoonmaken!! Jawel, de lokalen moesten proper zijn voor de ‘Open Day’ van zaterdag.
’s Middags besloten we om de pinguïns van Boulders Beach te bezoeken. Met de trein reden we tot in Fishhoek. Van daaruit moesten we de bus naar Simon’s Town nemen. Na een halfuurtje wandelen, kwamen aan bij Boulders Coastal Park. Het park bestaat eigenlijk uit twee delen: ‘Foxy Beach’, waar je de pinguïns kunt bekijken, en ‘Boulders Beach’, waar je samen met de pinguïns kunt zwemmen en zonnebaden. Tijdens onze wandeling naar Foxy Beach zagen we in de verte een pinguïn. We waren zo blij dat we er één zagen en bleven staan om enkele foto’s te nemen. Toen we onze tocht verder zetten, stonden we plots oog in oog met honderden kleine waggelde beestjes. Ongelooflijk! Ze waren zo dichtbij en schenen zich niet te storen aan de toeristen. Zoals de Trotter het beschrijft: je weet niet of wij de pinguïns bekijken of zij ons. Als je naar hen kijkt, staren ze precies terug. Enkele duizenden foto’s later (we konden wel blijven fotograferen), hernamen we onze wandeling richting Boulders Beach. Langs een prachtig pad, waar onder andere wilde olijfbomen groeiden, bereikten we het strand. Op vertoon van ons toegangskaartje, mochten we bij de pinguïns op het strand. We konden de pinguïns tot op 30 cm benaderen (zonder omheining!). Ze waren helemaal niet bang. Hoewel Sofie het wel wilde, raakten we ze toch niet aan. De bordjes ‘Pinguïns will bite’ waarschuwden ons dat de beestjes van 40 cm wel eens hun tandjes in toeristen durven zetten. Na twee uur en een half besloten we om maar terug te keren naar huis. We konden wel blijven genieten van de omgeving en de pinguïns, maar onze magen begonnen stilaan te knorren.
We waren tevreden dat we de uitstap hebben gemaakt. Derde keer goede keer!!
Vrijdagochtend gingen we zoals gewoonlijk naar de school. In de lerarenkamer moesten we voor het ganse lerarenkorps een verslag uitbrengen van de trip naar Robbeneiland. Het was toch wel spannend om in het Engels voor zo’n grote groep volwassenen te spreken. Maar we brachten het er goed vanaf. Daarna hielpen we de leerkrachten tijdens de lessen. Niet alleen met de leerstof, maar óók met schoonmaken!! Jawel, de lokalen moesten proper zijn voor de ‘Open Day’ van zaterdag.
’s Middags besloten we om de pinguïns van Boulders Beach te bezoeken. Met de trein reden we tot in Fishhoek. Van daaruit moesten we de bus naar Simon’s Town nemen. Na een halfuurtje wandelen, kwamen aan bij Boulders Coastal Park. Het park bestaat eigenlijk uit twee delen: ‘Foxy Beach’, waar je de pinguïns kunt bekijken, en ‘Boulders Beach’, waar je samen met de pinguïns kunt zwemmen en zonnebaden. Tijdens onze wandeling naar Foxy Beach zagen we in de verte een pinguïn. We waren zo blij dat we er één zagen en bleven staan om enkele foto’s te nemen. Toen we onze tocht verder zetten, stonden we plots oog in oog met honderden kleine waggelde beestjes. Ongelooflijk! Ze waren zo dichtbij en schenen zich niet te storen aan de toeristen. Zoals de Trotter het beschrijft: je weet niet of wij de pinguïns bekijken of zij ons. Als je naar hen kijkt, staren ze precies terug. Enkele duizenden foto’s later (we konden wel blijven fotograferen), hernamen we onze wandeling richting Boulders Beach. Langs een prachtig pad, waar onder andere wilde olijfbomen groeiden, bereikten we het strand. Op vertoon van ons toegangskaartje, mochten we bij de pinguïns op het strand. We konden de pinguïns tot op 30 cm benaderen (zonder omheining!). Ze waren helemaal niet bang. Hoewel Sofie het wel wilde, raakten we ze toch niet aan. De bordjes ‘Pinguïns will bite’ waarschuwden ons dat de beestjes van 40 cm wel eens hun tandjes in toeristen durven zetten. Na twee uur en een half besloten we om maar terug te keren naar huis. We konden wel blijven genieten van de omgeving en de pinguïns, maar onze magen begonnen stilaan te knorren.
We waren tevreden dat we de uitstap hebben gemaakt. Derde keer goede keer!!
donderdag 11 maart 2010
Donderdag 11/03 - foto's Robbeneiland
Vanop Robbeneiland heb je een prachtig zicht op Kaapstad en de Tafelberg.De kust van Robbeneiland is ook de moeite!
Dit is de cel waar Nelson Mandela 18 jaar gevangen zat.
Hier zie je het lepra-kerkhof.Donderdag 11/03 – schooluitstap naar Robbeneiland
Het was een lange dag vandaag. Van 8u tot 16u gingen we op uitstap met grade 11. Langer dan een normale schooldag!
Omdat het een uitstap was in het kader van de ‘club onderneming’ (zoals onze club French), moesten de leerlingen geen uniform dragen. In eigen kledij gedragen de leerlingen zich heel anders. Het lijkt alsof ze zich veel zelfzekerder voelen. Bijgevolg leek de busrit wel op een vismarkt. Mensen die niet tegen lawaai kunnen, raden we dan ook niet aan mee te gaan met deze groep.
Rond 9u kwamen we aan in Waterfront (Kaapstad). Van daaruit zouden we vertrekken met een ferry richting Robbeneiland. De boot vertrok om 11u. Nog even tijd dus om het museum te bezoeken en getrakteerd te worden door Pierre :) (baas hostel én ook leerkracht in Groote Schuur). Toen de ferry van wal ging en zich steeds verder van Kaapstad bevond, werd het zicht adembenemend. We konden de stad zien liggen, met daarachter de prachtige Tafelberg. Ook het nieuw voetbalstadium en de kleinere berg Lion’s Head gingen onze ogen niet voorbij. Algauw naderden we Robbeneiland. Toen de boot toekwam in de haven, werden we verrast door een ondraaglijke geur. De stank van vogelpoep gepaard met typische visgeur drong binnen in ons lichaam. Gelukkig bereikten we heel snel de bussen, die met ons een tour op het eiland zouden maken. We zagen een Ierse wijk, een leprakerkhof, een school, het guesthouse… Het viel op dat het eiland zeer droog is: alles is omgeven door dorre bomen, struiken en gewassen. Af en toe stopte de bus en konden we uitstappen om enkele foto’s te nemen. De laatste stop was bij de gevangenis. Door een ex-gevangene werden we er rondgeleid. De man vertelde heel veel en waarschijnlijk ook hele boeiende dingen in een taal wat Engels moest zijn. Met veel moeite konden we toch enkele woorden onderscheppen waardoor we de essentie wel begrepen. Na het bezoek aan de cel van Nelson Mandela, verlieten we de gevangenis. We hadden nog net de tijd om ons naar de ‘aangename’ geur bij de boot te begeven. De deur sloot achter ons en een golvende tocht (waardoor we beiden een beetje zeeziek werden) naar Kaapstad werd in gang gezet. (Gelukkig duurde het maar 20 minuten.) Nu was het zoeken om alle leerlingen bij de schoolbus te krijgen. Goede afspraken kennen ze hier niet echt. De leerlingen werden even vrij gelaten om wat eten te kopen, maar een verzameluur werd niet vastgelegd. Dus maar hopen dat ze niet te lang wegblijven. Uiteindelijk kwamen de eerste leerlingen aan. Voor de zekerheid haalden we onze Belgische teltalenten nog maar eens boven. Na een goed halfuur zaten alle leerlingen op de bus. Rond 16u bereikten we Groote Schuur High School.
Een vermoeiende maar boeiende dag!!
Omdat het een uitstap was in het kader van de ‘club onderneming’ (zoals onze club French), moesten de leerlingen geen uniform dragen. In eigen kledij gedragen de leerlingen zich heel anders. Het lijkt alsof ze zich veel zelfzekerder voelen. Bijgevolg leek de busrit wel op een vismarkt. Mensen die niet tegen lawaai kunnen, raden we dan ook niet aan mee te gaan met deze groep.
Rond 9u kwamen we aan in Waterfront (Kaapstad). Van daaruit zouden we vertrekken met een ferry richting Robbeneiland. De boot vertrok om 11u. Nog even tijd dus om het museum te bezoeken en getrakteerd te worden door Pierre :) (baas hostel én ook leerkracht in Groote Schuur). Toen de ferry van wal ging en zich steeds verder van Kaapstad bevond, werd het zicht adembenemend. We konden de stad zien liggen, met daarachter de prachtige Tafelberg. Ook het nieuw voetbalstadium en de kleinere berg Lion’s Head gingen onze ogen niet voorbij. Algauw naderden we Robbeneiland. Toen de boot toekwam in de haven, werden we verrast door een ondraaglijke geur. De stank van vogelpoep gepaard met typische visgeur drong binnen in ons lichaam. Gelukkig bereikten we heel snel de bussen, die met ons een tour op het eiland zouden maken. We zagen een Ierse wijk, een leprakerkhof, een school, het guesthouse… Het viel op dat het eiland zeer droog is: alles is omgeven door dorre bomen, struiken en gewassen. Af en toe stopte de bus en konden we uitstappen om enkele foto’s te nemen. De laatste stop was bij de gevangenis. Door een ex-gevangene werden we er rondgeleid. De man vertelde heel veel en waarschijnlijk ook hele boeiende dingen in een taal wat Engels moest zijn. Met veel moeite konden we toch enkele woorden onderscheppen waardoor we de essentie wel begrepen. Na het bezoek aan de cel van Nelson Mandela, verlieten we de gevangenis. We hadden nog net de tijd om ons naar de ‘aangename’ geur bij de boot te begeven. De deur sloot achter ons en een golvende tocht (waardoor we beiden een beetje zeeziek werden) naar Kaapstad werd in gang gezet. (Gelukkig duurde het maar 20 minuten.) Nu was het zoeken om alle leerlingen bij de schoolbus te krijgen. Goede afspraken kennen ze hier niet echt. De leerlingen werden even vrij gelaten om wat eten te kopen, maar een verzameluur werd niet vastgelegd. Dus maar hopen dat ze niet te lang wegblijven. Uiteindelijk kwamen de eerste leerlingen aan. Voor de zekerheid haalden we onze Belgische teltalenten nog maar eens boven. Na een goed halfuur zaten alle leerlingen op de bus. Rond 16u bereikten we Groote Schuur High School.
Een vermoeiende maar boeiende dag!!
woensdag 10 maart 2010
Woensdag 10/03 - French club klas
Wat een klasje van 25 leerlingen moest zijn, vergrootte tot een klas van 43 leerlingen. Zoals je kan zien zat het lokaal volledig vol. Toen geen stoelen meer over waren, hebben we leerlingen die een kwarter te laat toekwamen moeten weigeren.Je moet niet denken dat de leerlingen tijdens de les rechtstonden. Op deze foto was de les net gedaan. En met succes!
Woensdag 10/03 - French club
Vandaag zouden we onze eerste echte les geven, namelijk een Franse les. Best spannend! Tijdens de ‘morning announcements’ kregen we een lijst van de leerlingen die zich hadden opgegeven voor de ‘French club’. Het waren er ongeveer 25. Leuk: een niet al te grote groep. We kregen vrij spel en mochten alleen (zonder begeleidende leerkracht) lesgeven.
Het derde lesuur was het zover. Heel wat leerlingen zaten al in het klaslokaal toen we binnenkwamen. Enkele ogenblikken later kwam de rest van de leerlingen toe, tenminste, dat dachten we. We telden de leerlingen opnieuw om het exacte aantal te weten. Het waren er iets meer dan 30. Niet erg. Vijf leerlingen meer of minder maakt niet uit. We begonnen met lesgeven. Na twee minuten liepen nog enkele leerlingen de klas binnen. We zeiden hen dat ze vlug een plaatsje moesten zoeken en zetten de les verder. Er waren nog geen vijf minuten gepasseerd of er kwamen nog meer leerlingen toe. Na zo’n vijftal lesonderbrekingen, besloten we de deur dicht te doen. Nu konden er echt geen leerlingen meer bij. Het klaslokaal zat propvol. We telden de leerlingen opnieuw: 43 jongens en meisjes (voornamelijk uit grade 8 en 9) keken ons aan. !!43!! Dat waren zomaar 20 leerlingen meer dan gedacht. De Franse les was een echt succes. Met z’n tweeen (gelukkig!) konden we de leerlingen goed aan. De klas was soms wat rumoerig, maar na een opmerking werden ze wel meteen stil.
We startten de les door onszelf in het Frans voor te stellen (heel langzaam). De leerlingen luisterden aandachtig. Nadien vroegen we ze wat ze hadden verstaan. Dat ging vrij goed.
We vervolgden de les met het aanleren van de getallen (1 tot 20). Bij het zien van een uitgeschreven Frans getal, wisten ze meestal over welk getal het ging. Maar hun uitspraak was best grappig: letterlijk zoals het geschreven wordt. Het grootste deel van de les hebben we daar dan ook op geoefend. De leerlingen vonden het fijn: ze mochten ons nazeggen, en vonden het natuurlijk leuk om al die ‘rare’ klanken uit te spreken. ‘Trois’, ‘quinze’, ‘vingt’, ‘quatre’, ‘neuf’…. Allemaal klanken die voor de meesten vreemd in de oren klonken.
Tot slot maakten ze per twee nog een oefening. Het was leuk om te zien dat vele leerlingen echt geinteresseerd waren. Terwijl we in de klas ronddliepen, kregen we vaak vragen over de uitspaak. De Franse’r’, de klank van ‘treize’ en de klank ‘cinq’ vormden voor velen een probleem. We hebben ze aangeraden wat te oefenen tegen de volgende les. Benieuwd wat dat zal geven.
Wij waren in ieder geval tevreden over onze eerste echte les.
Het derde lesuur was het zover. Heel wat leerlingen zaten al in het klaslokaal toen we binnenkwamen. Enkele ogenblikken later kwam de rest van de leerlingen toe, tenminste, dat dachten we. We telden de leerlingen opnieuw om het exacte aantal te weten. Het waren er iets meer dan 30. Niet erg. Vijf leerlingen meer of minder maakt niet uit. We begonnen met lesgeven. Na twee minuten liepen nog enkele leerlingen de klas binnen. We zeiden hen dat ze vlug een plaatsje moesten zoeken en zetten de les verder. Er waren nog geen vijf minuten gepasseerd of er kwamen nog meer leerlingen toe. Na zo’n vijftal lesonderbrekingen, besloten we de deur dicht te doen. Nu konden er echt geen leerlingen meer bij. Het klaslokaal zat propvol. We telden de leerlingen opnieuw: 43 jongens en meisjes (voornamelijk uit grade 8 en 9) keken ons aan. !!43!! Dat waren zomaar 20 leerlingen meer dan gedacht. De Franse les was een echt succes. Met z’n tweeen (gelukkig!) konden we de leerlingen goed aan. De klas was soms wat rumoerig, maar na een opmerking werden ze wel meteen stil.
We startten de les door onszelf in het Frans voor te stellen (heel langzaam). De leerlingen luisterden aandachtig. Nadien vroegen we ze wat ze hadden verstaan. Dat ging vrij goed.
We vervolgden de les met het aanleren van de getallen (1 tot 20). Bij het zien van een uitgeschreven Frans getal, wisten ze meestal over welk getal het ging. Maar hun uitspraak was best grappig: letterlijk zoals het geschreven wordt. Het grootste deel van de les hebben we daar dan ook op geoefend. De leerlingen vonden het fijn: ze mochten ons nazeggen, en vonden het natuurlijk leuk om al die ‘rare’ klanken uit te spreken. ‘Trois’, ‘quinze’, ‘vingt’, ‘quatre’, ‘neuf’…. Allemaal klanken die voor de meesten vreemd in de oren klonken.
Tot slot maakten ze per twee nog een oefening. Het was leuk om te zien dat vele leerlingen echt geinteresseerd waren. Terwijl we in de klas ronddliepen, kregen we vaak vragen over de uitspaak. De Franse’r’, de klank van ‘treize’ en de klank ‘cinq’ vormden voor velen een probleem. We hebben ze aangeraden wat te oefenen tegen de volgende les. Benieuwd wat dat zal geven.
Wij waren in ieder geval tevreden over onze eerste echte les.
Dinsdag 09/03 - na de observatie
Onze observatielessen zijn zo goed als afgelopen. Even reflecteren. Na verschillende lessen geobserveerd te hebben, krijgen we stilletjes aan een beeld van de onderwijssituatie in Groote Schuur High School. Om te beginnen heb je het niveau van de lesinhoud. Wij vinden dat dit redelijk gelijk loopt met wat we zagen tijdens onze Belgische stages. Maar de efficiëntie en het ‘leerrendement’ is hier heel laag volgens ons. Dit komt hoofdzakelijk door de manier van lesgeven en de houding van de leerlingen.
Enkele voorbeelden:
- Voordat de les echt begint zijn er minstens al 10 minuten gepasseerd en staan er vaak al enkele leerlingen op de gang. De redenen daarvoor vinden we soms maar ‘duister’.
- Als de leerlingen huiswerk moeten maken voor aardrijkskunde en wiskunde(en dat is bijna altijd), wordt dat eerst gecontroleerd. Dit neemt nog eens zo’n 10 minuten in beslag. Meestal heeft de helft het niet, of niet volledig gemaakt. Die leerlingen moeten eerst hun huiswerk afmaken in de gang, maar komen dan meestal ook niet meer terug voor de rest van het lesuur.
- Tijdens de biologielessen zagen we dat heel veel leerlingen hun huiswerk ook niet maakten, maar dat werd ook niet gecontroleerd. ‘It’s your own choice if you want to make it”
- De meeste leerkrachten die wij al observeerden doceerden het grootste deel van het lesuur. De leerlingen moeten enkel luisteren en worden dus niet actief bij de les betrokken. Ze hebben een tekstboek ter beschikking (vol (!) tekst) en een ‘notebook’ waar ze zelf notities in moeten maken. Soms krijgen de leerlingen extra blaadjes. Ze moeten de randjes van het blad afknippen, om het daarna in het notebook te kunnen plakken. Dit is voor sommige leerlingen de activiteit van de les. Leve de ringmap denken wij dan…
- Als leerlingen geen zin hebben om op te letten, dan hangen ze, of slapen ze maar wat. Ze hoeven toch niets op te schrijven en meestal maakt de leraar daar toch ook geen enkele opmerking over.
- De leerkrachten stellen niet zoveel vragen aan de leerlingen, waardoor de leerlingen niet echt gestimuleerd worden om mee na te denken. Als de leerkracht wel een vraag stelt, beantwoord hij hem meestal zelf.
- In een van de lessen wiskunde kwamen de leerlingen veel te luidruchtig binnen. Plots moesten ze allemaal weer de klas verlaten en op een rustige manier het klaslokaal binnen komen. Weeral 10 minuten gingen voorbij. Waarom grijpt de leraar niet meteen in?
Je mag nu niet denken dat alles slecht is, maar dit waren onze eerste impressies tijdens de observatielessen. Maar we stonden ook vaak versteld van heel wat positieve zaken:
- De school beschikt over een zestal Smartboarden. De nieuwste trend in de onderwijswereld: een soort interactief bord. (We hebben geluk er hangt er een in het wiskunde- en aardrijkskundelokaal.
- De aardrijkskundeleraar (Stefaan) zoekt heel veel informatie op internet om z’n lessen boeiender te maken. Zo speelden de leerlingen (klassikaal) een computerspelletje golf, om de windrichtingen aan te leren. Ook heel veel foto’s en animatiefilmpjes maken deel uit van de PowerPoint die Stefaan gebruikt in de lessen.
- Een schooldag eindigt om 14:40 uur. Daarna kunnen de leerlingen verschillende sporten beoefenen. België kan nog wat leren van deze sportiviteit!
- Elke dag start met een samenkomst van alle leerkrachten in de ‘staffroom’ (zoals we al eerder vertelden op de blog). Even een stiltemoment voor we allen aan de dag beginnen kan verhelderend zijn, zo ervaren wij. Mededelingen of problemen met leerlingen worden besproken. Dat schept echt een gevoel van werken in een team. Alle leerkrachten worden betrokken. Zelfs wij, als ‘stagiairs’ voelen ons een deel van het team na twee weken.
Nog enkele weetjes:
- Op de vrijdag van de Afrikaanse week mogen de leerlingen in hun eigen kledij naar school komen. We stonden verwonderd over de moderne en hippe kledij van de leerlingen. Plots zag de hele school: de sfeer, de leerlingen, hun gedrag, … er helemaal anders uit. We ervaarden precies dat de leerlingen zonder uniform sterker in hun schoenen staan. Vreemd wat de ‘kracht’ van een uniform doet ...
- “Goodmorning class”, “Goodmorning Sir”, “Bye Class”, “Go”, “Sit down class”, “Yes Sir”, “No Sir”, … enkele zinnetjes die we zullen meedragen tot in België.
- Leerlingen die teveel babbelen tijdens de les biologie, moeten rechtstaan. Wanneer ze blijven babbelen, moeten ze op hun stoel gaan staan. Zo stonden er plots vier leerlingen voor de rest van de les in ons zicht. Rare straf toch?
- Slechts één computer in de staffroom is virusvrij, vertelden ze ons…
- Leerlingen hebben geen schoolagenda. Toch krijgen ze massa’s huiswerk. Hoe onthouden ze dat? Velen niet.
- Wist je dat er een Belgisch vlaggetje in de bureau van de directeur staat. (Gekregen van Jonathan en Steven, die hier vorig jaar waren)
Na deze fameuze opsomming, laten we jullie weten wat we vandaag gedaan hebben. Eerst en vooral hebben we de leerkrachten geholpen tijdens de lessen. We verlichtten hun taak door heel wat verbeterwerk over te nemen: punten geven, verbeteringen nakijken, gemiddelden berekenen (Lln van grade 8 scoorden een gemiddelde van 10/40 (!) voor de aardrijkskundetoets.), … Daarnaast gingen we ook naar de les ‘Tourisme’ van grade 11. Ze zouden ons ‘interviewen’ om meer te weten over België. We werden overspoeld met vragen over infrastructuur, natuur, eten, drugs, werkgelegenheid, onderwijs, … Het was een boeiend uurtje.
Morgen starten we met onze eerste les Frans. We werden geïnformeerd volgens de Afrikaanse manier: we weten nog niet in welk lokaal de les zal plaatsvinden, we weten nog niet hoeveel leerlingen er zullen zijn, we weten niet welk niveau ze zullen hebben, … On verra!
Enkele voorbeelden:
- Voordat de les echt begint zijn er minstens al 10 minuten gepasseerd en staan er vaak al enkele leerlingen op de gang. De redenen daarvoor vinden we soms maar ‘duister’.
- Als de leerlingen huiswerk moeten maken voor aardrijkskunde en wiskunde(en dat is bijna altijd), wordt dat eerst gecontroleerd. Dit neemt nog eens zo’n 10 minuten in beslag. Meestal heeft de helft het niet, of niet volledig gemaakt. Die leerlingen moeten eerst hun huiswerk afmaken in de gang, maar komen dan meestal ook niet meer terug voor de rest van het lesuur.
- Tijdens de biologielessen zagen we dat heel veel leerlingen hun huiswerk ook niet maakten, maar dat werd ook niet gecontroleerd. ‘It’s your own choice if you want to make it”
- De meeste leerkrachten die wij al observeerden doceerden het grootste deel van het lesuur. De leerlingen moeten enkel luisteren en worden dus niet actief bij de les betrokken. Ze hebben een tekstboek ter beschikking (vol (!) tekst) en een ‘notebook’ waar ze zelf notities in moeten maken. Soms krijgen de leerlingen extra blaadjes. Ze moeten de randjes van het blad afknippen, om het daarna in het notebook te kunnen plakken. Dit is voor sommige leerlingen de activiteit van de les. Leve de ringmap denken wij dan…
- Als leerlingen geen zin hebben om op te letten, dan hangen ze, of slapen ze maar wat. Ze hoeven toch niets op te schrijven en meestal maakt de leraar daar toch ook geen enkele opmerking over.
- De leerkrachten stellen niet zoveel vragen aan de leerlingen, waardoor de leerlingen niet echt gestimuleerd worden om mee na te denken. Als de leerkracht wel een vraag stelt, beantwoord hij hem meestal zelf.
- In een van de lessen wiskunde kwamen de leerlingen veel te luidruchtig binnen. Plots moesten ze allemaal weer de klas verlaten en op een rustige manier het klaslokaal binnen komen. Weeral 10 minuten gingen voorbij. Waarom grijpt de leraar niet meteen in?
Je mag nu niet denken dat alles slecht is, maar dit waren onze eerste impressies tijdens de observatielessen. Maar we stonden ook vaak versteld van heel wat positieve zaken:
- De school beschikt over een zestal Smartboarden. De nieuwste trend in de onderwijswereld: een soort interactief bord. (We hebben geluk er hangt er een in het wiskunde- en aardrijkskundelokaal.
- De aardrijkskundeleraar (Stefaan) zoekt heel veel informatie op internet om z’n lessen boeiender te maken. Zo speelden de leerlingen (klassikaal) een computerspelletje golf, om de windrichtingen aan te leren. Ook heel veel foto’s en animatiefilmpjes maken deel uit van de PowerPoint die Stefaan gebruikt in de lessen.
- Een schooldag eindigt om 14:40 uur. Daarna kunnen de leerlingen verschillende sporten beoefenen. België kan nog wat leren van deze sportiviteit!
- Elke dag start met een samenkomst van alle leerkrachten in de ‘staffroom’ (zoals we al eerder vertelden op de blog). Even een stiltemoment voor we allen aan de dag beginnen kan verhelderend zijn, zo ervaren wij. Mededelingen of problemen met leerlingen worden besproken. Dat schept echt een gevoel van werken in een team. Alle leerkrachten worden betrokken. Zelfs wij, als ‘stagiairs’ voelen ons een deel van het team na twee weken.
Nog enkele weetjes:
- Op de vrijdag van de Afrikaanse week mogen de leerlingen in hun eigen kledij naar school komen. We stonden verwonderd over de moderne en hippe kledij van de leerlingen. Plots zag de hele school: de sfeer, de leerlingen, hun gedrag, … er helemaal anders uit. We ervaarden precies dat de leerlingen zonder uniform sterker in hun schoenen staan. Vreemd wat de ‘kracht’ van een uniform doet ...
- “Goodmorning class”, “Goodmorning Sir”, “Bye Class”, “Go”, “Sit down class”, “Yes Sir”, “No Sir”, … enkele zinnetjes die we zullen meedragen tot in België.
- Leerlingen die teveel babbelen tijdens de les biologie, moeten rechtstaan. Wanneer ze blijven babbelen, moeten ze op hun stoel gaan staan. Zo stonden er plots vier leerlingen voor de rest van de les in ons zicht. Rare straf toch?
- Slechts één computer in de staffroom is virusvrij, vertelden ze ons…
- Leerlingen hebben geen schoolagenda. Toch krijgen ze massa’s huiswerk. Hoe onthouden ze dat? Velen niet.
- Wist je dat er een Belgisch vlaggetje in de bureau van de directeur staat. (Gekregen van Jonathan en Steven, die hier vorig jaar waren)
Na deze fameuze opsomming, laten we jullie weten wat we vandaag gedaan hebben. Eerst en vooral hebben we de leerkrachten geholpen tijdens de lessen. We verlichtten hun taak door heel wat verbeterwerk over te nemen: punten geven, verbeteringen nakijken, gemiddelden berekenen (Lln van grade 8 scoorden een gemiddelde van 10/40 (!) voor de aardrijkskundetoets.), … Daarnaast gingen we ook naar de les ‘Tourisme’ van grade 11. Ze zouden ons ‘interviewen’ om meer te weten over België. We werden overspoeld met vragen over infrastructuur, natuur, eten, drugs, werkgelegenheid, onderwijs, … Het was een boeiend uurtje.
Morgen starten we met onze eerste les Frans. We werden geïnformeerd volgens de Afrikaanse manier: we weten nog niet in welk lokaal de les zal plaatsvinden, we weten nog niet hoeveel leerlingen er zullen zijn, we weten niet welk niveau ze zullen hebben, … On verra!
maandag 8 maart 2010
Maandag 8/02 - Schooluitstap Holocaust museum
Vandaag gingen we, samen met twee klassen van grade 9, het Holocaust museum in Kaapstad bezoeken. Bij de schoolpoort moesten we het geld (voor de toegang tot het museum) en de toelatingsformulieren van de leerlingen verzamelen. Een leerling was heel nieuwsgierig naar ons Belgische danskunsten. Hij was teleurgesteld toen we zijn verzoek weigerden. Daarna vertrokken we met de bus richting Kaapstad.
Het bezoek bestond uit drie delen. In een grote zaal werden de leerlingen verwelkomd. Hier werden ze warm gemaakt voor de tentoonstelling aan de hand van een PowerPointpresentatie met afbeeldingen en filmpjes. Vervolgens begon de rondleiding. De leerlingen werden ingedeeld in vier groepen. De twee begeleidende leerkrachten namen elk één groep voor hun rekening. Wij kregen ook elk één groep toegewezen. We moesten tijdens de rondleiding toezicht houden op de leerlingen (zodat ze zich goed gedroegen). Maar dat was niet onze enige taak… We moesten ook fotograaf spelen! Omdat we beiden een fototoestel bij ons hadden, werd ons gevraagd veel foto’s te maken voor de school(krant). Met fototoestel in aanslag hielden we de leerlingen in het oog. Na de rondleiding volgde een ‘case study’. De leerlingen werden ingedeeld in groepen en moesten een casus bespreken (met betrekking op racisme, apartheid…). Om het museumuitstapje volledig te maken, moesten wij, fotografen in spe, zelf ook op de foto voor de voorgevel van het museum. We zullen dus nog maar eens beroemd worden in het schoolkrantje!
Tot slot hebben we de leerkrachten geholpen bij het tellen van de leerlingen. De Afrikaanse manier lijkt niet zo goed te werken. Leerlingen worden namelijk vanuit de verte geteld. Om er zeker van te zijn dat geen enkele leerling achterbleef in Kaapstad, maakten we een denkbaar poortje waardoor de leerlingen moesten lopen. In de bus telden we de leerlingen nogmaals (iets wat de leerkrachten blijkbaar niet van plan waren.)
We zetten onze rit richting Groote Schuur High School in. In een bus zonder airco, terwijl het buiten 40° was, belandden we plots in een file. Er was ergens een accident gebeurd. Helemaal uitgezweet kwamen we uiteindelijk aan.
De leerkrachten waren blij dat we hen geholpen hadden bij de uitstap. Ze bedankten ons voor het helpen bij de daguitstap… en oók voor het tellen.
Het bezoek bestond uit drie delen. In een grote zaal werden de leerlingen verwelkomd. Hier werden ze warm gemaakt voor de tentoonstelling aan de hand van een PowerPointpresentatie met afbeeldingen en filmpjes. Vervolgens begon de rondleiding. De leerlingen werden ingedeeld in vier groepen. De twee begeleidende leerkrachten namen elk één groep voor hun rekening. Wij kregen ook elk één groep toegewezen. We moesten tijdens de rondleiding toezicht houden op de leerlingen (zodat ze zich goed gedroegen). Maar dat was niet onze enige taak… We moesten ook fotograaf spelen! Omdat we beiden een fototoestel bij ons hadden, werd ons gevraagd veel foto’s te maken voor de school(krant). Met fototoestel in aanslag hielden we de leerlingen in het oog. Na de rondleiding volgde een ‘case study’. De leerlingen werden ingedeeld in groepen en moesten een casus bespreken (met betrekking op racisme, apartheid…). Om het museumuitstapje volledig te maken, moesten wij, fotografen in spe, zelf ook op de foto voor de voorgevel van het museum. We zullen dus nog maar eens beroemd worden in het schoolkrantje!
Tot slot hebben we de leerkrachten geholpen bij het tellen van de leerlingen. De Afrikaanse manier lijkt niet zo goed te werken. Leerlingen worden namelijk vanuit de verte geteld. Om er zeker van te zijn dat geen enkele leerling achterbleef in Kaapstad, maakten we een denkbaar poortje waardoor de leerlingen moesten lopen. In de bus telden we de leerlingen nogmaals (iets wat de leerkrachten blijkbaar niet van plan waren.)
We zetten onze rit richting Groote Schuur High School in. In een bus zonder airco, terwijl het buiten 40° was, belandden we plots in een file. Er was ergens een accident gebeurd. Helemaal uitgezweet kwamen we uiteindelijk aan.
De leerkrachten waren blij dat we hen geholpen hadden bij de uitstap. Ze bedankten ons voor het helpen bij de daguitstap… en oók voor het tellen.
zondag 7 maart 2010
Zondag 7/03 - Hout Bay
Seal island.
De haven van Hout Bay. Veel visserbootjes maken er een fleurig plaatsje van.
Na een minder goede nacht met het eerste muggenbezoek en luidruchtige Nederlanders om 5uur ’s morgens, stonden we moedig op. Om 9 uur hadden we afgesproken met Alwein om naar de ‘Botanical Gardens van Kirstenbosch’ te gaan. Tijdens het ontbijt kwamen we te weten dat ons biologisch uitstapje niet kon doorgaan, maar uitstel is geen afstel!
Enkele ‘Trotterblaadjes’ verder besloten we dan om vandaag ‘Hout Bay’ te ontdekken. De taxichauffeur liet ons tijdens de rit een heleboel bezienswaardigheden zien. “You have to guide the tourists and they will come back.” Dat deden we dan ook, want hij stelde een ‘flat price’ voor als we hem zouden bellen om terug te keren.
Hout Bay staat bekend voor z’n ‘Duiker Island’. Het werd een leuke bootexcursie naar een rots waar een duizendtal zeeleeuwen zich in de zon koesteren. Ze verblijven het hele jaar door en lijken het niet erg te vinden dat ze een beetje op elkaar gepakt zitten. Grappig!
We hingen nog wat verder de toerist uit, door op een Afrikaans marktje rond te kijken. Afdingen is zo niet echt ons ding, maar we hebben toch onze eerste souvenirs gekocht! Er hing een gezellig, warm, Afrikaans sfeertje. We zetten onze tocht verder via de vissershaven. Boten in allerlei kleuren en vormen charmeren het dorpje. Daarna pakten we het iets sportiever aan en wandelden via het strand (en het heel koude water) naar de andere kant van de baai. Iets kleins zoeken om te eten en picknicken op het strand met een prachtig uitzicht op de baai … We genoten (nog maar eens)!
Zaterdag 6/03 - foto's Simon's Town
Typische Afrikaanse marktjes, die je in elk stadje wel eens tegenkomt. Mooie souvenirtje, maar je moet wel afgingen. Voor diegenen met goede ogen: je kan Kaat zien in onderhandeling met de vrouw van het rechtste kraampje.
In de 'achterbuurten' van Simon's Town staan prachtige witte huisjes, netjes verzorgd met kleurrijke bloemen.
Uitzicht op de haven van Simon's Town. Je ziet de grote schepen liggen.Zaterdag 6/03 - Simon's Town en... rugby
De voorbije dagen observeerden we de laatste lessen. Kaat kreeg ook al wat verbeterwerk mee om de aardrijkskundeleerkracht te helpen. Toch een heel andere ervaring dan bij ons: dubbelzinnige vragen met bijgevolg rare antwoorden, lage cijfers...
Vandaag besloten we om, samen met Jeroen, naar Simon’s Town te gaan. In een overvolle trein (we moesten de hele rit rechtstaan, tegen elkaar geplet) bereikten we na een uur Fishhoek. Omdat de trein niet verder reed (wegens problemen met de spoorwegen in Simon’s Town) werden er bussen ingelast om naar onze eindbestemming te gaan. De tien treinwagons liepen leeg. De mensen drumden om als eerste bij de bussen aan te komen. Een meterslange file ontstond. Je kunt je wel inbeelden dat een volgepropte trein uit een massa mensen bestaat. Gelukkig stonden we vooraan in de rij, zodat we in de tweede bus al een plaatsje konden bemachtigen. Wat ons wel opviel is dat de Zuid-Afrikanen mooi file-rijen vormen. Ze staan netjes in een rij, steken niet voorbij en drummen niet. Net zoals je in de lagere school leert. Hier kunnen de Belgen nog van leren!
Na twintig minuutjes rijden stonden we in Simon’s Town. Hier bleek een festival te zijn (toevallig dit weekend). Allerlei kraampjes stonden bij de haven. Ook schepen en duikboten werden opengesteld voor het publiek. Wij hadden de moed niet om urenlang te wachten om deze vaartuigen te bezoeken. We stelden ons tevreden met een bezoek aan de indrukwekkende marinehaven. We vervolgden onze uitstap naar The Boulders, waar je pinguïns kan zien. Na een lange wandeling richting het zuiden hadden we nog steeds niets gezien. Teleurgesteld besloten we terug te keren naar Simon’s Town. Daar aangekomen zagen we op een plan dat we bijna tot bij de pinguïns waren geweest. Wat dom van ons: we waren er bijna en wisten het niet. We zagen het echter niet meer zitten om nog eens terug te keren en gingen dan maar het stadje zelf bezoeken. Onze pinguïnvrienden zullen we zeker niet in de steek laten. Een volgende keer gaan we hen bezoeken.
Simon’s Town bestaat niet enkel uit 1 straat, zoals je op het eerste zicht zou denken. Als je een zijstraatje omhoog inslaat, kom je in de mooie ‘achterbuurten’. Witte huizen, kleurrijke bloemen, prachtige uitzichten op de haven en baai, en zelfs een moskee maken van de stad een mooi geheel. We bezochten de moskee en moesten hiervoor onze voeten wassen in een speciaal aangepast kamertje. Een leuke ervaring!
Na een bezoek aan ‘The South African Naval Museum’, wilden we nog even met onze voeten in het water lopen. Dit bleek een misser te zijn: hoe dichter we bij het strand kwamen, hoe meer we ‘bezandstraald’ werden. Met zand in het haar, tussen de tanden en onder de kleren gingen we dan maar rechtstreeks richting bus.
Na een weeral warme rit – ditmaal konden we gelukkig zitten – kwamen we aan in Newlands (16u30). Snel een douche nemen en dan richting rugbystadion. De match begon om 17u05.
Ditmaal hadden we tickets gekocht om vooraan te zitten. We kwamen het rugby stadion binnen en wat bleek: we zaten op de eerste rij tussen de die hards!! We moesten een kolonie mannen in bloot bovenlijf passeren om ons zitje te bereiken. “Pas op vir de ladies” Best spannend! De sfeer zat er goed in. We konden de match en de spelers van heel dichtbij zien. De eindscore: 33 – 0 voor de ‘Newlands Stormers’. Het was weeral een leuke wedstrijd!
Vandaag besloten we om, samen met Jeroen, naar Simon’s Town te gaan. In een overvolle trein (we moesten de hele rit rechtstaan, tegen elkaar geplet) bereikten we na een uur Fishhoek. Omdat de trein niet verder reed (wegens problemen met de spoorwegen in Simon’s Town) werden er bussen ingelast om naar onze eindbestemming te gaan. De tien treinwagons liepen leeg. De mensen drumden om als eerste bij de bussen aan te komen. Een meterslange file ontstond. Je kunt je wel inbeelden dat een volgepropte trein uit een massa mensen bestaat. Gelukkig stonden we vooraan in de rij, zodat we in de tweede bus al een plaatsje konden bemachtigen. Wat ons wel opviel is dat de Zuid-Afrikanen mooi file-rijen vormen. Ze staan netjes in een rij, steken niet voorbij en drummen niet. Net zoals je in de lagere school leert. Hier kunnen de Belgen nog van leren!
Na twintig minuutjes rijden stonden we in Simon’s Town. Hier bleek een festival te zijn (toevallig dit weekend). Allerlei kraampjes stonden bij de haven. Ook schepen en duikboten werden opengesteld voor het publiek. Wij hadden de moed niet om urenlang te wachten om deze vaartuigen te bezoeken. We stelden ons tevreden met een bezoek aan de indrukwekkende marinehaven. We vervolgden onze uitstap naar The Boulders, waar je pinguïns kan zien. Na een lange wandeling richting het zuiden hadden we nog steeds niets gezien. Teleurgesteld besloten we terug te keren naar Simon’s Town. Daar aangekomen zagen we op een plan dat we bijna tot bij de pinguïns waren geweest. Wat dom van ons: we waren er bijna en wisten het niet. We zagen het echter niet meer zitten om nog eens terug te keren en gingen dan maar het stadje zelf bezoeken. Onze pinguïnvrienden zullen we zeker niet in de steek laten. Een volgende keer gaan we hen bezoeken.
Simon’s Town bestaat niet enkel uit 1 straat, zoals je op het eerste zicht zou denken. Als je een zijstraatje omhoog inslaat, kom je in de mooie ‘achterbuurten’. Witte huizen, kleurrijke bloemen, prachtige uitzichten op de haven en baai, en zelfs een moskee maken van de stad een mooi geheel. We bezochten de moskee en moesten hiervoor onze voeten wassen in een speciaal aangepast kamertje. Een leuke ervaring!
Na een bezoek aan ‘The South African Naval Museum’, wilden we nog even met onze voeten in het water lopen. Dit bleek een misser te zijn: hoe dichter we bij het strand kwamen, hoe meer we ‘bezandstraald’ werden. Met zand in het haar, tussen de tanden en onder de kleren gingen we dan maar rechtstreeks richting bus.
Na een weeral warme rit – ditmaal konden we gelukkig zitten – kwamen we aan in Newlands (16u30). Snel een douche nemen en dan richting rugbystadion. De match begon om 17u05.
Ditmaal hadden we tickets gekocht om vooraan te zitten. We kwamen het rugby stadion binnen en wat bleek: we zaten op de eerste rij tussen de die hards!! We moesten een kolonie mannen in bloot bovenlijf passeren om ons zitje te bereiken. “Pas op vir de ladies” Best spannend! De sfeer zat er goed in. We konden de match en de spelers van heel dichtbij zien. De eindscore: 33 – 0 voor de ‘Newlands Stormers’. Het was weeral een leuke wedstrijd!
donderdag 4 maart 2010
Woensdag 3/03 - klas bewaken en cricketwedstrijd
Voor de eerste maal hebben we alleen in een klas gestaan. De leerkrachten hadden in de tweede pauze een vergadering, maar die zou een klein beetje uitlopen. Wij moesten de leerlingen na de pauze in de klas binnenlaten en 5 minuutjes wachten tot de leerkracht er was. Na een kwartier stonden we nog steeds alleen in de klas. Vijf minuten in Afrikaanse tijd betekenen blijkbaar het hele lesuur. Gelukkig verliep alles rustig.
Sofie: "Ik moest een klas van ongeveer 20 leerlingen (grade 11, de op één na hoogste graad) bewaken. Toen de leerlingen het lokaal binnenkwamen, zagen ze dat Mr. Kruger (= life science teacher) er niet was. Vol enthousiasme vroegen ze: 'Will you be the teacher today?' Ik moest hen teleurstellen. Ze vonden het jammer, maar waren wel heel geïnteresseerd in België. Sommigen bestookten me met vragen over het Belgisch onderwijssysteem, sport op school, het klimaat... Anderen hielden zich rustig bezig. Het werd een aangename les met een leerrijke babbel voor zowel de leerlingen als voor mijzelf. Toen de bel ging bleven ze wachten tot ik zei dat ze konden doorgaan. De Zuid-Afrikaanse begroeting 'Goodmorning class' en 'Goodbye class' heb ik nog niet toegepast."
Kaat: "Ik hield al enkele keren een oogje in het zeil in een klas, op het moment dat de leraar even weg moest. Maar gisteren kwam de aardrijkskundeleraar het volledige uur niet opdagen en stond ik daar dus, samen met de leerlingen, te wachten. Gelukkig was het net de kleinste klas van de hele school. In ‘grade 10’ zitten maar vier leerlingen die aardrijkskunde volgen. Dat is uitzonderlijk weinig, want in de meeste klassen zitten ongeveer 25 tot 33 leerlingen. Ik leerde de leerlingen alvast wat kennen, want dinsdag begin ik zelf les te geven in dat kleine klasje."
's Avonds zijn we naar een 'krieketwedstryde' gegaan. We zouden eerst alleen gaan, maar Alwein (biologieleerkracht die op het hostel verblijft) wilde graag meegaan om ons de regels uit te leggen. Dit konden we niet laten schieten. Na de rugbywedstrijd, waar we af en toe met de handen in het haar zaten omdat we niet wisten wat er gebeurde, bleek dit de kans om de cricketwedstrijd perfect te kunnen volgen.
Na het avondeten (18u) vertrokken we richting stadium (op 2 minuten wandelen van het hostel). Ook Jeroen, een Nederlandse student, was van de partij. Met z'n vieren hebben we ons supergoed geammuseerd. We zijn echte 'cricket-cracks' geworden. Zowel het spel als het scorebord kunnen we perfect uitleggen. We weten wat wickets, overs, rate achieved, rate required... willen zeggen.
Tijdens de wedstrijd hebben we een Afrikaanse specialiteit gegeten: 'droogwors'. Alwein vertaalde dat in het Engels als 'bulltongue'. Kaat dacht dus dat ze gedroogde koeientong aan het eten was. Het idee smaakte niet. Tot Alwein verduidelijkte dat het van gewoon vlees van een koe is gemaakt... Het smaakt een beetje zoals de droge worsten die wij kennen, alleen is de nasmaak wat muf. Je moet de worst met vel en al opeten. Ook de kleur ziet er helemaal anders uit: heel donker bruin, van ver lijkt het wel op een takje hout. Niet meteen onze lievelingsmaaltijd, maar als je hier bent, moet je dat ook proberen!
Het cricketveld.
Sofie, Kaat en Alwein in het cricketstadium.
Het sportveld van de school is een populaire parkeerplaats tijdens cricket- en rugbywedstrijden. De school verdient er nog iets aan: R40 per auto.
Sofie: "Ik moest een klas van ongeveer 20 leerlingen (grade 11, de op één na hoogste graad) bewaken. Toen de leerlingen het lokaal binnenkwamen, zagen ze dat Mr. Kruger (= life science teacher) er niet was. Vol enthousiasme vroegen ze: 'Will you be the teacher today?' Ik moest hen teleurstellen. Ze vonden het jammer, maar waren wel heel geïnteresseerd in België. Sommigen bestookten me met vragen over het Belgisch onderwijssysteem, sport op school, het klimaat... Anderen hielden zich rustig bezig. Het werd een aangename les met een leerrijke babbel voor zowel de leerlingen als voor mijzelf. Toen de bel ging bleven ze wachten tot ik zei dat ze konden doorgaan. De Zuid-Afrikaanse begroeting 'Goodmorning class' en 'Goodbye class' heb ik nog niet toegepast."
Kaat: "Ik hield al enkele keren een oogje in het zeil in een klas, op het moment dat de leraar even weg moest. Maar gisteren kwam de aardrijkskundeleraar het volledige uur niet opdagen en stond ik daar dus, samen met de leerlingen, te wachten. Gelukkig was het net de kleinste klas van de hele school. In ‘grade 10’ zitten maar vier leerlingen die aardrijkskunde volgen. Dat is uitzonderlijk weinig, want in de meeste klassen zitten ongeveer 25 tot 33 leerlingen. Ik leerde de leerlingen alvast wat kennen, want dinsdag begin ik zelf les te geven in dat kleine klasje."
's Avonds zijn we naar een 'krieketwedstryde' gegaan. We zouden eerst alleen gaan, maar Alwein (biologieleerkracht die op het hostel verblijft) wilde graag meegaan om ons de regels uit te leggen. Dit konden we niet laten schieten. Na de rugbywedstrijd, waar we af en toe met de handen in het haar zaten omdat we niet wisten wat er gebeurde, bleek dit de kans om de cricketwedstrijd perfect te kunnen volgen.
Na het avondeten (18u) vertrokken we richting stadium (op 2 minuten wandelen van het hostel). Ook Jeroen, een Nederlandse student, was van de partij. Met z'n vieren hebben we ons supergoed geammuseerd. We zijn echte 'cricket-cracks' geworden. Zowel het spel als het scorebord kunnen we perfect uitleggen. We weten wat wickets, overs, rate achieved, rate required... willen zeggen.
Tijdens de wedstrijd hebben we een Afrikaanse specialiteit gegeten: 'droogwors'. Alwein vertaalde dat in het Engels als 'bulltongue'. Kaat dacht dus dat ze gedroogde koeientong aan het eten was. Het idee smaakte niet. Tot Alwein verduidelijkte dat het van gewoon vlees van een koe is gemaakt... Het smaakt een beetje zoals de droge worsten die wij kennen, alleen is de nasmaak wat muf. Je moet de worst met vel en al opeten. Ook de kleur ziet er helemaal anders uit: heel donker bruin, van ver lijkt het wel op een takje hout. Niet meteen onze lievelingsmaaltijd, maar als je hier bent, moet je dat ook proberen!
Het cricketveld.
Sofie, Kaat en Alwein in het cricketstadium.
Het sportveld van de school is een populaire parkeerplaats tijdens cricket- en rugbywedstrijden. De school verdient er nog iets aan: R40 per auto.woensdag 3 maart 2010
Woensdag 3/03 - dankjewel!
Dankjewel voor al jullie enhousiaste, lieve, leuke, ... reacties. We lezen ze telkens weer met veel plezier en zijn heel blij iets uit België te horen!
Hou jullie niet in en laat maar horen! :)
Woensdag 3/03 - nog enkele foto's
Hier zie je het biologielokaal van Mr Kruger. Wij noemen hem Alwijn (dat is zijn voornaam). Je kan hem tussen de twee leerlingen vooraan bespeuren. Dit wordt onze mentor van biologie. We mogen bij hem enkele lessen samen geven.
Ramen worden hier op deze manier opgengezet. Met een krukje!! Dit is wel nodig. Er is geen airco in de meeste lokalen en een beetje 'frisse' buitenlucht kan geen kwaad. Gelukkig waait het hier elke dag. In België heb je misschien liever geen wind, maar hier zijn we er blij om.
Ik heb gehoord dat het vandaag alweer 33° zou worden.
Dit is het wiskunde lokaal. De banken staan in de meeste lokalen afzonderlijk. Bemerk ook dat er een 'interactive board' in de klas aanwezig is.Achter de ramen zie je een soort tralies. De school is heel goed beveiligd. Zowel rond het gebouw als in het gebouw wordt alles dubbel afgesloten: met deuren en hekkens.
dinsdag 2 maart 2010
Dinsdag 2/03 - foto's school
Het schoolgebouw.
De lerarenkamer.
Het computerlokaal, waar de airco altijd op belgische temperatuur staat (zeer koud dus).
Dinsdag 2/03 - observeren
Gisteren en vandaag hebben we nog enkele lessen geobserveerd. We leren steeds meer bij. Onze miniwoordenboekjes komen goed van pas. Als we niet zeker zijn van bepaalde Engelse woorden, zoeken we die meteen op.
Stilaan beginnen we onze planning voor de komende weken op te stellen. We zouden ongeveer 15 uur in de week les willen geven. Daarnaast gaan we ook heel wat andere activiteiten bijwonen. Zaterdag 13 maart gaan we bijvoorbeeld helpen met de "Open day". We kunnen natuurlijk nog geen rondleiding in de school geven, maar voor een 'hapje en drankje' kunnen we wel zorgen. Toen we dat voorstelden waren ze reuzeblij. Ze appreciëren het echt dat je interesse toont in wat ze doen. Zo hebben we deze morgen ook gevraagd om mee te mogen op een uitstapje komende maandag ("Holocaust museum"). De leerkrachten moesten er niet lang over nadenken. We mochten meteen mee.
Tot slot gaan we ook nog een Frans clubje openen. Op woensdag hebben de leerlingen het derde lesuur de keuze om tot een clubje te behoren (bv: club hiphop, club muziek, club drama...) Dat is volledig vrijwillig. leerlingen die dit niet willen hebben dan studie. Wij gaan ook zo'n clubje oprichten. De taal Frans staat hier niet in het lessenrooster. We hebben gehoord dat er wel veel interesse is, vooral van de jongste jaren. Vorig jaar heeft Jonathan ook zo'n club geleid. Sindsdien hebben ze geen frans meer gehoord. Wij gaan dat nu weer veranderen. Leerlingen die willen, zullen bij ons basislessen Frans kunnen volgen. We kijken er al naar uit.
Gisteren hebben we enkele foto's genomen van het schoolgebouw. Je vindt ze hierboven.
Stilaan beginnen we onze planning voor de komende weken op te stellen. We zouden ongeveer 15 uur in de week les willen geven. Daarnaast gaan we ook heel wat andere activiteiten bijwonen. Zaterdag 13 maart gaan we bijvoorbeeld helpen met de "Open day". We kunnen natuurlijk nog geen rondleiding in de school geven, maar voor een 'hapje en drankje' kunnen we wel zorgen. Toen we dat voorstelden waren ze reuzeblij. Ze appreciëren het echt dat je interesse toont in wat ze doen. Zo hebben we deze morgen ook gevraagd om mee te mogen op een uitstapje komende maandag ("Holocaust museum"). De leerkrachten moesten er niet lang over nadenken. We mochten meteen mee.
Tot slot gaan we ook nog een Frans clubje openen. Op woensdag hebben de leerlingen het derde lesuur de keuze om tot een clubje te behoren (bv: club hiphop, club muziek, club drama...) Dat is volledig vrijwillig. leerlingen die dit niet willen hebben dan studie. Wij gaan ook zo'n clubje oprichten. De taal Frans staat hier niet in het lessenrooster. We hebben gehoord dat er wel veel interesse is, vooral van de jongste jaren. Vorig jaar heeft Jonathan ook zo'n club geleid. Sindsdien hebben ze geen frans meer gehoord. Wij gaan dat nu weer veranderen. Leerlingen die willen, zullen bij ons basislessen Frans kunnen volgen. We kijken er al naar uit.
Gisteren hebben we enkele foto's genomen van het schoolgebouw. Je vindt ze hierboven.
maandag 1 maart 2010
Zondag 28/02 - Foto's
Clifton Bay: hier zie je twee van de vier prachtige witte strnanden van deze baai.
Dit is de baai Champs Bay. Op de achtergrond zie een deel van de bergen die de "twaalf Apostelen" worden genoemd.Zondag 28/02 - Clifton Bay en Champs Bay
Hoewel we ons hadden voorgenomen eens goed uit te slapen, waren we deze ochtend al vroeg wakker (7u40). De zon scheen: het beloofde een mooie dag te worden. En dat is het ook geweest.
We besloten om naar Clifton Bay te gaan en vervolgens een wandeling te maken naar de aanliggende baai Champs Bay. Rond tien uur namen we de trein richting Kaapstad. Daar aangekomen wilden we een taxi nemen naar Clifton Bay, aangezien we de bussen toch niet echt vertrouwen. Het werd een hele zoektocht vol aarzeling. Wij hadden nog nooit een taxi genomen. Twee keer liepen we de straat, waar de taxi’s stonden, op en af. De eerste maal negeerden we alle aanbiedingen van de taxichauffeurs, hoewel we wel degelijk een taxi wilden nemen. Na die eerste taxiobservatie, besloten we dan toch de stabielste taxiwagen te nemen.
Eigenlijk hadden we ons helemaal geen zorgen moeten maken, want na een hete, pufferige rit zonder airco werden we een kwartiertje later vlekkeloos afgezet bij Clifton Bay. Toen we uitstapten, konden we onze’ huid’ niet geloven: het was nog warmen dan in de taxi!! Later op de dag hebben we te horen gekregen dat het wel 37° was geweest. Niet moeilijk dat we bijna weggesmolten zijn ;). Naast onze huid, konden we ook onze ogen niet geloven. Een prachtige kust, vol rotsen, witte stranden en bergen tot in de zee lagen binnen handbereik. Na een korte wandeling, besloten we dan ook om zelf van de zon te genieten. We installeerden ons op strand 3 van Clifton Bay (Clifton Bay is namelijk één grote baai die bestaat uit vier aaneensluitende stranden) en begonnen aan ons middagmaal met een overheerlijke muffin. De zon zorgde er voor dat we niet te lang bleven liggen. Terwijl Kaat de schaduw opzocht en zich verdiepte in de hoogstaande lectuur van het dagblad “Familie”, besloot Sofie om een frisse duik (16°) te nemen in het water met golven die haar gestalte overklasten. 15 zonnecrèmelagen verder (een grote twee uur later dus) besloten we om een stapje verder te zetten. Helaas werd dat stapje geen stapje, maar wel gigantisch veel treden omhoog om op de weg, Victoria Road, te komen. Met hartslag 200 en als twee pufferige oude madammen, slaagden we erin Champs Bay te bereiken. Deze baai is opnieuw de moeite waard. Ze ligt tegen de “twaalf apostelen”. Dit is een berg met 12 rotspunten. Zowel voor gelovige en als voor niet-gelovige de moeite waard. (Grapje hé, dat heeft er natuurlijk niets mee te maken.)
We hadden een verfrissing wel verdient en trakteerden ons zelf op een terrasje. Tot slot liepen we nog over het witte zand van Champs Bay en verfristen onze voeten in het zeewater. We zochten opnieuw een taxi op (Dit verliep al 10 keer vlotter!) en gingen weer richting Kaapstad. Onderweg passeerden we het nieuwe stadion voor het WK. Niet echt onze smaak wat een mooi bouwwerk betreft.
Moe en uitgezweet schokten we met de trein richting hostel.
We besloten om naar Clifton Bay te gaan en vervolgens een wandeling te maken naar de aanliggende baai Champs Bay. Rond tien uur namen we de trein richting Kaapstad. Daar aangekomen wilden we een taxi nemen naar Clifton Bay, aangezien we de bussen toch niet echt vertrouwen. Het werd een hele zoektocht vol aarzeling. Wij hadden nog nooit een taxi genomen. Twee keer liepen we de straat, waar de taxi’s stonden, op en af. De eerste maal negeerden we alle aanbiedingen van de taxichauffeurs, hoewel we wel degelijk een taxi wilden nemen. Na die eerste taxiobservatie, besloten we dan toch de stabielste taxiwagen te nemen.
Eigenlijk hadden we ons helemaal geen zorgen moeten maken, want na een hete, pufferige rit zonder airco werden we een kwartiertje later vlekkeloos afgezet bij Clifton Bay. Toen we uitstapten, konden we onze’ huid’ niet geloven: het was nog warmen dan in de taxi!! Later op de dag hebben we te horen gekregen dat het wel 37° was geweest. Niet moeilijk dat we bijna weggesmolten zijn ;). Naast onze huid, konden we ook onze ogen niet geloven. Een prachtige kust, vol rotsen, witte stranden en bergen tot in de zee lagen binnen handbereik. Na een korte wandeling, besloten we dan ook om zelf van de zon te genieten. We installeerden ons op strand 3 van Clifton Bay (Clifton Bay is namelijk één grote baai die bestaat uit vier aaneensluitende stranden) en begonnen aan ons middagmaal met een overheerlijke muffin. De zon zorgde er voor dat we niet te lang bleven liggen. Terwijl Kaat de schaduw opzocht en zich verdiepte in de hoogstaande lectuur van het dagblad “Familie”, besloot Sofie om een frisse duik (16°) te nemen in het water met golven die haar gestalte overklasten. 15 zonnecrèmelagen verder (een grote twee uur later dus) besloten we om een stapje verder te zetten. Helaas werd dat stapje geen stapje, maar wel gigantisch veel treden omhoog om op de weg, Victoria Road, te komen. Met hartslag 200 en als twee pufferige oude madammen, slaagden we erin Champs Bay te bereiken. Deze baai is opnieuw de moeite waard. Ze ligt tegen de “twaalf apostelen”. Dit is een berg met 12 rotspunten. Zowel voor gelovige en als voor niet-gelovige de moeite waard. (Grapje hé, dat heeft er natuurlijk niets mee te maken.)
We hadden een verfrissing wel verdient en trakteerden ons zelf op een terrasje. Tot slot liepen we nog over het witte zand van Champs Bay en verfristen onze voeten in het zeewater. We zochten opnieuw een taxi op (Dit verliep al 10 keer vlotter!) en gingen weer richting Kaapstad. Onderweg passeerden we het nieuwe stadion voor het WK. Niet echt onze smaak wat een mooi bouwwerk betreft.
Moe en uitgezweet schokten we met de trein richting hostel.
Abonneren op:
Posts (Atom)
