Zondag 14/03 - Op stap met father Rohan

Na een lange werknamiddag (zaterdag) en werkochtend (zondag) om onze lessen voor te bereiden, vonden we dat het tijd was om tot ‘rust’ te komen. We hadden een afspraak gemaakt met Father Rohan, Parish Priest of the Lentegeur Chatolic Church. (Via Jonathan en Steven hadden we zijn contactgegevens.) Om 9u45 zouden de ouders van een jongen van de school ons komen oppikken en ons naar de kerk brengen (voor de mis van 10u30). Rond 10u05 stonden we nog steeds voor het hostel. Raar, zouden ze ons vergeten zijn? Net toen Kaat besloot een sms te sturen, stopte een witte auto. De kleur van de auto verbaasde ons niet, aangezien 70% van de bevolking hier met een witte auto rijdt. Opgelucht stapten we in. De ouders waren heel vriendelijk: terwijl we reden werden we overspoeld met informatie over de omgeving. Wist je dat de autowegen het landschap hier verdelen in verschillende gebieden? Langs beide kanten van de baan kan je heel verschillende landschappen opmerken.
Rond 10u25 kwamen we aan. We gingen meteen naar de kerk en waren klaar voor onze eerste Zuid-Afrikaanse mis. Benieuwd hoe het zou verlopen. Hetzelfde als bij ons? Nee toch niet helemaal. Allereerst zijn de religieuze gebaren (kruisteken, knielen, handen opheffen…) hier heel belangrijk. Wanneer mensen naar hun plaats gaan, knielen ze vooraleer ze tussen de kerkstoelen lopen. Wij probeerden onze begeleidende ouders dan ook maar zoveel mogelijk te volgen en na te doen. Toen de mis begon schrokken we ons een ongeluk van het enthousiasme tijdens de kerkliederen. De gelovigen zingen heel uitbundig mee, veel luider dan bij ons. Hoewel we de liedjes niet kenden, zongen we toch uit volle borst mee. We kregen de tekst en op typische kerkmuziek lukt het wel om er iets van te maken. Dan volgde de eucharistie. We liepen naar voor en bemerkten plots dat we niet alleen een hostie kregen, maar ook uit de beker (met het bloed van Jezus) moesten drinken. Een gevoel van onzekerheid ging door ons heen. Hoe moesten we dat precies doen? Na enkele vlugge observatieblikken namen we een slokje. Het was geen wijn, maar wel iets wat op cognac leek. Gelukkig hadden we beiden slechts een klein slokje genomen. Achteraf bleek dat we de beker wel op de verkeerde manier hadden vastgehouden, maar we deden ons best.
Na de mis gingen we mee naar een kamer naast de kerk. We ontmoetten er vlug Father Rohan. Hij vertelde ons dat we samen zouden lunchen. Daarna verdween hij weer om het geld van de mis te tellen. Een uur lang zaten we in de zetel te wachten tot het tellen gedaan was. De verveling begon wat toe te slaan, maar gelukkig verscheen father Rohan opnieuw.
Met de auto reden we naar het huis van de ouders die ons ‘s morgens hadden meegenomen. Daar aten we allen samen: rijst met lekkere kip en verse groentjes. We spraken af wat we zoal wilden zien in Zuid-Afrika. Father Rohan wilde ons met plezier in Kaapstad en omgeving rondleiden. Toen ons buikje vol was, stapten we opnieuw in de auto. We dachten dat Father Rohan ons naar het hostel zou brengen, maar we reden de andere kant uit. ‘Wat nu’, dachten we. Toen bleek dat we met z’n allen enkele uitzichten gingen bekijken. We reden langs een Township, stopten op Plattekloof (waar we een prachtig uitzicht op de Tafelberg, Kaapstad en zelf het vliegveld hadden – aan de ene kant zagen we de Indische oceaan, aan de andere kant de Atlantische oceaan!) en eindigden in Bleuberg. Met een prachtig zicht op de Tafelberg en Robbeneiland werden we er getrakteerd op ‘dessert’. We voelden ons wat op ons ongemak (omdat ze dat zomaar voor ons deden), maar genoten toch van de chocoladetaart (Kaat) en de crème brulee (Sofie).
Terug bij het hostel, bedankten we hen wel duizend maal voor de heerlijke dag. Uitgeput ploften we ons even op bed. Even, ja hoor, we hadden nog veel voor te bereiden voor de lessen van maandag. Na drie uur werken was het tijd ‘to call it a day’. We kropen onder de wol, zenuwachtig voor wat de volgende dag zou brengen.