We waren net op tijd terug van ons zalig weekendje in Onrus, om nog net de brunch in het hostel mee te pikken. Opnieuw gewone witte boterhammen met pindakaas voor Kaat en gewone witte boterhammen met honing en suiker voor Sofie. Om 11 uur vertrokken we met de trein, samen met de andere Nederlandse studenten, drie leraren van het hostel en nog twee leerlingen, richting Kaapstad. We zouden er de 55 000 mensen vergezellen voor de ‘Day of pray’ in het gloednieuwe voetbalstadium voor de komende ‘worldcup’. De ‘day of pray’ is een initiatief dat enkele jaren geleden startte in Kaapstad. (En daar zijn ze hier heel trots op) Doorheen de jaren is het uitgegroeid tot een internationale gebedsdag.
Drie uur lang hebben we ‘gebeden’. 55 000 mensen die samen hetzelfde krachtige lied zingen, 55 000 x 2 handen die enthousiast meeklappen om hun gebeden kracht bij te zetten, 55 000 mensen bij elkaar, … Het is toch iets speciaals. Zo vloog het eerste anderhalf uur voorbij. Kinderen lazen een gebedje voor, een filmpje werd getoond, een bekende Zuid-Afrikaanse zanger bracht een lied, … Er werd gebeden voor alle kinderen in Zuid-Afrika en voor een goed verloop van de ‘worldcup’. “That we can make a good impression to the World”.
We zaten in de volle zon en dat begon ‘z’n tol te eisen’. Het was gigantisch heet. Toen een zekere man een halfuur lang de menigte toesprak, roepend en schreeuwend door z’n micro, kregen we er stilletjes aan genoeg van. Het was bangelijk hoe hij op een ‘indoctrinerende’ manier het volk ophitste. Dat vonden we maar niets. Tegen vier uur waren we bijna weggesmolten en stroomden we mee met de massa mensen richting Kaapstad.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten