Kaats eerste aardrijkskundeles

Dinsdagavond van de voorbije week kreeg ik (Kaat) huiswerk mee voor aardrijkskunde. Ik verbeterde de toetsen van zo’n 30-tal leerlingen. Ik wist niet dat verbeteren zo ‘frustrerend’ kon zijn. (Vraag maar aan Sofie) De leerlingen bakten er niets van. Veel vragen werden gewoon niet ingevuld. Andere vragen werden niet goed gelezen en dus ook verkeerd beantwoord. Anderen sloegen de bal volledig mis. Resultaat: een gemiddelde van 10/40 (!). Ik merkte op dat veel leerlingen gewoon niet wisten hoe ze moeten werken met een breuk- en lijnschaal. Het begon te kriebelen om zelf aan de slag te gaan. Zou ik vragen aan Stefaan (de aardrijkskundeleraar) of ik samen met de leerlingen de toets mag verbeteren? Zou ik vragen of ik de breuk- en lijnschaal nog eens mag uitleggen? Zou hij zich niet ‘beledigd’ voelen? Ik raapte al mijn tactische vraagstellingskunsten bijeen en vroeg hem of ik een van de volgende lessen de toets mocht verbeteren samen met de leerlingen. Hij vond het gelukkig een goed idee en stelde voor om het dezelfde dag nog te doen, het zesde lesuur. (Op dat moment begon het 3e lesuur). Ik kreeg het eventjes warm, maar ging natuurlijk meteen akkoord. Ik bereidde me vlug voor, zocht nog snel wat Engelse termen op en ging met volle moed naar de klas. Het uitdelen van de toetsen verliep wat minder vlot, aangezien mijn tong telkens in een knoop sloeg bij het uitspreken van de namen van de leerlingen. De les zelf verliep wel goed. In het aardrijkskundelokaal is er een Smartboard ter beschikking. Heel handig om mee te werken, als je weet hoe het werkt. In het begin is het soms wat zoeken om de juiste manier van schrijven te vinden, maar ik heb er toch al handig gebruik van kunnen maken tijdens mijn eerste les. Op de vraag of ze verstonden wat ik probeerde uit te leggen antwoordden de leerlingen in koor: “Yes, Miss”. Ik was even overdonderd van hun enthousiast klassikaal antwoord. (Tijdens Belgische stages wordt deze vraag meestal met wat kleine hoofdbewegingen beantwoord). De bel bracht snel (de tijd vloog voorbij, hoewel het een lesuur van 50 minuten was ) een zucht van opluchting: ‘Het is gelukt!’